Με το θρησκευτικό υπόβαθρο της Μέρκελ και τις έννοιες της τιμωρίας του αμαρτωλού και της επιβράβευσης του καλού συνδέει την αδυναμία επίλυσης της κρίσης στην Ευρωζώνη η Le Monde
Σε μία ιδιαίτερη προσέγγιση της κρίσης του ευρώ προχώρησε η γαλλική εφημερίδα Le Monde, αναφερόμενη στον παράγοντα που παραγνωρίζουν ειδικοί και πολιτικοί. Τον Θεό, τη θρησκεία και τον λουθηρανικό προτεσταντισμό.
Επισημαίνοντας πως η καγκελάριος της Γερμανίας, Άγκελα Μέρκελ, είναι κόρη πάστορα, ο αρθρογράφος σημειώνει πως διαπνέεται από την έννοια της αμαρτίας, όπως και πολλοί συμπατριώτες της κάτι που έχει συνέπειες στην αναζήτηση λύσεων για τη σωτηρία της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης.
Εκτιμά ότι αν οι πλούσιοι, δηλαδή η βόρεια Ευρώπη, συνεχίσουν να εγγυώνται τα χρέη των φτωχών, δηλαδή της νότιας Ευρώπης, οι τελευταίοι θα ενθαρρύνονταν να χρεώνονται όλο και περισσότερο. Σημειώνεται έτσι ότι ορθώς το Βερολίνο δεν θέλει να αποτελεί η Ευρωζώνη έναν μηχανισμό παραγωγής χρέους.
Η επιχειρηματολογία που αναπτύσσεται στη Γερμανία, όπως σημειώνει ο Αλέν Φρασόν στη Le Monde, διακρίνεται με σαφήνεια από μια επιθυμία τιμωρίας, μια διαλεκτική της αμαρτίας και της εξιλέωσης.
Σε μια τραπεζική νομισματική ένωση, όπως είναι η Ευρωζώνη, το Κακό είναι το χρέος, αποτέλεσμα μιας φολκλορικής διαχείρισης των δημοσίων οικονομικών. Το χρέος δυσφημίζει το νόμισμα και υπονομεύει την εμπιστοσύνη σε όλη την Ευρωζώνη. Πρέπει να υπάρξουν λοιπόν κυρώσεις, κυρώσεις σοβαρές, ώστε ο αμαρτωλός να σωφρονιστεί. Και οι κυρώσεις αυτές επιβάλλονται μέσα από τα επιτόκια.
“Θα ήταν μοιραίο να διαγραφεί εντελώς η σωφρονιστική επίδραση των αυξανόμενων επιτοκίων”, ανέφερε τον περασμένο μήνα στο Βερολίνο ο διοικητής της Μπούντεσμπανκ Γενς Βάιντμαν. “Όταν τα κράτη αρχίζουν να υποχρεώνονται να πληρώνουν όλο και πιο ακριβά ένα δάνειο για να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, τότε η χρέωση γίνεται όλο και λιγότερο ελκυστική γι’αυτούς”, συμπλήρωσε.
Το πρώτο στάδιο της τιμωρίας είναι η υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης. Ακολουθεί η άνοδος των επιτοκίων. Αν η χώρα βρίσκεται σε πολύ κακή κατάσταση, το τίμημα που ζητούν οι επενδυτές για να αγοράσουν τα κρατικά της ομόλογα φτάνει σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ο αμαρτωλός τίθεται υπό εποπτεία, όπως έγινε με την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία.
Αν πάλι η χώρα είναι λίγο καλύτερος μαθητής, βρίσκει μεν επενδυτές, αλλά σε κόστος ευθέως ανάλογο με το χρέος της. Η Ισπανία και η Ιταλία καλούνται έτσι να πληρώσουν επιτόκιο άνω του 6% για τα ομόλογά τους. Οι χώρες αυτές εισέρχονται σε ένα φαύλο κύκλο, που καταλήγει στην αμφισβήτηση της πιστοληπτικής τους ικανότητας. Για να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή του χρέους τους πρέπει να δανειστούν, αλλά το κόστος του δανεισμού επιβαρύνει ακόμη περισσότερο το χρέος τους.
Ο Γενς Βάιντμαν δεν κρύβει την ικανοποίησή του. “Η ορθή δημοσιονομική πολιτική πρέπει να ανταμείβεται με το κόστος δανεισμού και η λανθασμένη πολιτική πρέπει να τιμωρείται με το ίδιο μέσο”. Κανείς δεν πρέπει να διαταράσσει αυτή τη γυμναστική των επιτοκίων. Επιβραβεύει το Καλό και τιμωρεί το Κακό.
Το Βερολίνο με άλλα λόγια αρνείται να χρησιμοποιήσει το όπλο που έχει αποτελέσματα στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία -τη “χρηματοποίηση” του χρέους- τόσο για ηθικούς λόγους όσο και λόγω των τραυμάτων που άφησε στη Γερμανία ο προπολεμικός πληθωρισμός.
Μια κεντρική τράπεζα, κατέχοντας τον μηχανισμό τυπώματος χρήματος, μπορεί να αγοράζει ευθέως και χωρίς περιορισμούς τα ομόλογα που εκδίδει μια χώρα σε δύσκολη οικονομική κατάσταση.
Μπορεί επίσης να επηρεάζει τα επιτόκια με τα οποία δανείζεται μια χώρα και να τα επαναφέρει σε ανεκτά επίπεδα. Η πρακτική αυτή, όμως, είναι για τον διοικητή της “Buba” διπλά καταδικαστέα.
Πρώτον, προκαλεί πληθωρισμό. Δεύτερον, ενθαρρύνει τον δανεισμό, αφού μετριάζει την τιμωρία, δηλαδή την αύξηση των επιτοκίων. Κατά την άποψη του Βερολίνου, ένα είναι το φάρμακο για την κρίση του ευρώ: η δημοσιονομική λιτότητα.
Η διαδικασία θα είναι μακρά, αλλά όχι τραγική, λέει ο Γενς Βάιντμαν σε συνέντευξή του στη γαλλική εφημερίδα Les Echos. “Τα επιτόκια είναι πιο υψηλά σε ορισμένες χώρες, χωρίς αυτό να είναι πραγματικά αφόρητο”.
Για τη Γερμανία, η Ιταλία -τρίτη σε μέγεθος οικονομία της Ευρωζώνης- μπορεί θαυμάσια να επιβιώσει με ένα επιτόκιο της τάξης του 6%. Το ίδιο συμβαίνει με τη Γαλλία, η οποία την εποχή του φράγκου αποπλήρωνε το χρέος της δύο φορές ακριβότερα. “Η ιδέα ότι πάνω από ένα συγκεκριμένο όριο τα προβλήματα γίνονται άλυτα είναι απλουστευτική”, υποστηρίζει ο διοικητής της Μπούντεσμπανκ.
Δεν πρέπει λοιπόν να υποχρεωθεί η ΕΚΤ να κάνει αυτό που της απαγορεύει το καταστατικό της, να χρηματοποιήσει το χρέος. Οι λόγοι όμως δεν είναι οικονομικοί. Είναι πολιτικοί και ηθικοί. Η ανανέωση του γερμανικού πατριωτισμού περνά από τον εγκωμιασμό του κράτους δικαίου, από τον “πατριωτισμό του Συντάγματος”, από τον σεβασμό του νόμου.
“Δεν θα ξεπεράσουμε τη σημερινή κρίση εμπιστοσύνης παραβιάζοντας τον νόμο”, συνεχίζει ο Βάιντμαν. “Η Ευρώπη δεν είναι μόνο ένα κοινό νόμισμα, είναι και ο σεβασμός του κράτους δικαίου. Στην αναζήτηση μιας λύσης δεν πρέπει να δώσουμε την εντύπωση ότι καταπατάμε αυτές τις αξίες”.
Αυτός είναι ουσιαστικά ο λόγος που το Βερολίνο αρνείται έναν πιο ενεργό ρόλο της ΕΚΤ και μια μεγαλύτερη οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των χωρών της Ευρωζώνης, καταλήγει ο Γάλλος αρθρογράφος, και ας επισημαίνουν πολλοί γείτονες της Γερμανίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλοί οικονομολόγοι ότι η συνταγή της λιτότητας θα οδηγήσει σε μια τρομακτική ύφεση.
http://news247.gr
