Στην κόψη του ξυραφιού βαδίζουν οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους ιδιώτες ομολογιούχους και τις μεγάλες τράπεζες σχετικά με το περιβόητο κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Η διαδικασία αναδεικνύεται εξαιρετικά προβληματική, διότι όπως έχω ξαναγράψει, σε πλήρη αντίθεση με την συμφωνία της 21ης Ιουλίου που βασίστηκε σε επαρκώς επεξεργασμένη φόρμουλα με τέσσερις εναλλακτικές προτάσεις για τους κατόχους ελληνικών ομολόγων, το πολυδιαφημισμένο PSI της 27ης Οκτωβρίου, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία, επί της αρχής, συμφωνία των απηυδισμένων Μέρκελ και Σαρκοζύ με τον εκπρόσωπο των τραπεζιτών, για «κούρεμα της τάξεως του 50%». Γενικώς και αορίστως. Χωρίς σαφώς καθορισμένη μεθοδολογία και χωρίς αποτύπωση των χαρακτηριστικών που θα έχουν τα νέα «κουρεμένα» ομόλογα.
Ήταν προφανές, ότι οι διαπραγματεύσεις είχαν φτάσει στο όριο τους και το γαλλογερμανικό δίδυμο, προφανώς εξαντλημένο, νωρίς τα ξημερώματα, έδωσε στους τραπεζίτες το φιρμάνι, χωρίς καμία περαιτέρω επεξεργασία. «Βρείτε τις λεπτομέρειες με την ελληνική κυβέρνηση», είπαν και αποχώρησαν…
Απο εκείνη τη στιγμή άρχισαν τα δύσκολα. Οι τραπεζίτες προσήλθαν στις συνομιλίες προβάλλοντας άκρως μαξιμαλιστικές αξιώσεις και η ελληνική πλευρά, έδινε μάχη οπισθοφυλακής με το μυαλό στην 6η δόση.
Την ίδια ώρα συνέβαιναν και διάφορα παράξενα. Η κυβέρνηση Παπαδήμου άφησε εκτός νυμφώνος τις τρείς μεγάλες ευρωπαικές τράπεζες που είχαν αρχικά επιλεγεί ως σύμβουλοι στο κούρεμα 21% του περασμένου Ιουλίου. Και βασίστηκε στην γνωστή μας Lazard από κοινού με το αμερικανικό νομικό γραφείο Cleary Gottlieb, του οποίου ο βασικός εταίρος, Lee Buchheit είχε μόλις προ έτους δημοσιοποιήσει ανάλυση με τίτλο «Πώς μπορεί να αναδιαρθρωθεί το ελληνικό χρέος». Στο σχετικό άρθρο, επισήμανε ότι περισσότερο από το 90% των ελληνικών κρατικών ομολόγων διέπεται από το ελληνικό δίκαιο και η ελληνική βουλή με μία απλή νομοθετική πράξη θα μπορούσε να αλλάξει τους όρους, εις βάρος των πιστωτών, επιβάλλοντας «συλλογική ρήτρα προσαρμογής» .
Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν δεν υπάρξει ικανοποιητική συμμετοχή των ιδιωτών ομολογιούχων(πάνω από 75%)σε εθελοντική βάση για να προχωρήσει το κούρεμα, η ελληνική πλευρά, μπορεί να «απειλήσει» ότι θα τους υποχρεώσει να εγγράψουν απώλειες με δική της μονομερή απόφαση.
Η συμμετοχή μέχρι τώρα κρίνεται άκρως προβληματική(ο ίδιος ο επικεφαλής των τραπεζιτών, Τσάρλς Νταλάρα, ομολόγησε ότι… «δεν υπάρχει κάποια δραματική πρόοδος») και η ελληνική πλευρά προσπαθεί να κάμψει την αδιαλλαξία των ομολογιούχων απειλώντας να κάνει χρήση της συλλογικής(υποχρεωτικής)ρήτρας. Φυσικά, σε μία τέτοια απευκταία περίπτωση, θα ενεργοποιηθούν άμεσα τα ασφάλιστρα κινδύνου και η Ελλάδα θα περάσει αυτομάτως σε καθεστώς επίσημης πτώχευσης. Διερωτάται λοιπόν κανείς, αν είναι να φτάσουμε σε αυτή την ακραία εκδοχή, γιατί δεν διαγράφουμε μονομερώς το σύνολο του χρέους που έχουν στα χέρια τους οι ιδιώτες ομολογιούχοι; Μήπως πρέπει επιτέλους όλα αυτά να τα φέρει προς συζήτηση ο διορισμένος πρωθυπουργός στην ελληνική βουλή; Η θα έρθει μία ωραία μέρα να ανακοινώσει ως τετελεσμένο το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων;
Γιώργος Χαρβαλιάς
