Ότι η Ελλάδα είναι, κατά κεφαλήν, η πρώτη χώρα, παγκοσμίως, στους ιδιοκτήτες Καγιέν ήταν γνωστό. Όχι όμως και ότι η απόλυτη πρωταθλήτρια στη συγκεκριμένη… επίδοση είναι η Λάρισα, όπως αποκαλύπτει σε ένα -κατά τα άλλα- μελαγχολικό στις διαπιστώσεις του άρθρο ο Ηρακλής Πολεμαρχάκις, πρώην επικεφαλής του οικονομικού γραφείου του Πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου

Η πρωτεύουσα των Πόρσε Καγιέν δεν είναι λοιπόν ούτε το Λονδίνο, ούτε η Νέα Υόρκη, αλλά η Λάρισα, μια πόλη 250.000 κατοίκων, “γεγονός που έχει μετατραπεί σε προσφιλές θέμα συζήτησης στην Στουτγγάρδη, το λίκνο της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας” γράφει ο Ηρακλής Πολεμαρχάκις στο περιοδικό του βρετανικού πανεπιστημίου Γουόρικ όπου και διδάσκει.

Ο καθηγητής επισημαίνει το αυτονόητο: Ότι το συγκεκριμένο ρεκόρ είναι μάλλον περίεργο για μια αγροτική περιοχή, πόσω μάλλον εάν κανείς αναλογιστεί ότι ο αγροτικός τομέας στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά ανθηρός μπορεί να χαρακτηρισθεί, δεδομένου ότι η αγροτική παραγωγή αποτελεί μόλις το 3,2% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (στοιχεία 2009) από 6,65% που ήταν το 2000 ενώ τα κονδύλια και οι επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης συνιστούν περίπου το μισό του εθνικού αγροτικού εισοδήματος.

“Πριν από ένα – δυο χρόνια ο αριθμός των Πόρσε Καγιέν που κυκλοφορούσαν στην Ελλάδα, ήταν μεγάλύτερος από τον αριθμό των Ελλήνων που δήλωναν εισόδημα άνω των 50.000 ευρώ και πλήρωναν τους αντίστοιχους φόρους”, υπογραμμίζει ο κ. Πολεμαρχάκις, επισημαίνοντας ότι το ποσό αυτό αντιστοιχεί περίπου στο κόστος αγοράς του πολυτελούς οχήματος.

“Η σουρεαλιστική περίπτωση της Λάρισας αποτελεί βεβαίως και μία αναλογία της δύσκολης θέσης στην οποία έχει περιέλθει η ίδια η Ελλάδα”, αναφέρει ο καθηγητής στο άρθρο του, τμήμα του οποίου αναδημοσίευσε η Athens News.

“Η χώρα”, προσθέτει ο ίδιος, “βρίσκεται σε οικτρή θέση εξαιτίας του εύκολου χρήματος, κληροδότημα των τεράστιων πιστώσεων που προσέφερε σε δημόσιο και ιδιώτες η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και εξαιτίας ενός συνδυασμού άλλων παραγόντων, μεταξύ των οποίων η διαφθορά, η ξοφλημένη πολιτική κουλτούρα και το εκπαιδευτικό σύστημα που δεν μπόρεσε να παράσχει στους πολίτες τις απαιτούμενες δεξιότητες”.