Χρονογράφημα του Φοίβου Ιωσήφ
Στα Γρεβενά υπάρχει ένα ωραίο εστιατόριο με την ονομασία ‘’Τράπεζα Γεύσεων’’. Πρόκειται ειλικρινά περί ενός αληθινά ευαγούς πιστωτικού ιδρύματος γεύσης.
Εκεί καταλύσαμε με την γυναίκα μου ένα μεσιμέρι του περσινού Σεπτέμβρη για περισσότερες από δύο ώρες. Για δυο ανθρώπους παραγγείλαμε τέσσερα φαγητά και τρείς σαλάτες. Ήτανε όλα τόσο προκλητικά γευστικά πού φεύγοντας θελήσαμε να δώσαμε τά συγχαρητήριά μας προσωπικά και στον μάγειρα. Ένα μεσημέρι γεμάτο γεύση και δυσκολία στο περπάτημα για να φθάσουμε στο αυτοκίνητό μας. Περάσαμε στο άκρο μιάς περιποιημένης πλατείας και στρίψαμε σε έναν στενό δρόμο. Στα δεξιά μου διέκρινα ένα καφενείο πού μπροστά-μπροστά καθόντουσαν δύο Κυρίες. Η ώρα ήτανε περασμένες τρείς,ο δρόμος άδειος και οι δύο Κυρίες μία ξεχωριστή νότα
διαφορετικότητας για μία επαρχιακή πόλη. Προσπεράσαμε περίπου δέκα μέτρα όταν πίσω μου ακούστηκε μια γυναικεία φωνή: Κύριε,κύριε, σε σας μιλάω, κύριε. Κύταξα γύρω μου και δεν είδα κανέναν. Η γυναικεία φωνή συνέχισε περισσότερο έντονα αυτή τη φορά τις ίδιες λέξεις, γύρισα και είδα την μία κυρία από αυτές πού ήταν στο καφενείο να έχει βγεί στην μέση του δρόμου και να μου επαναλαμβάνει: Κύριε,σε σας μιλάω,σας παρακαλώ, και να απευθύνεται σε μένα.Λίγο σάστισα αλλά κοντοστάθηκα και την ρώτησα τι ήθελε. Ελάτε μου είπε κύριε να σας δείξω τά υπέροχα τυριά μας,δεν θέλω να ψωνίσετε,θέλω μόνον να δοκιμάσετε τις καταπληκτικές γεύσεις μας με τά λιγότερα λιπαρά.Ηταν θράσσος κατά μεσίς του δρόμου,αλλά εγώ το εξετίμησα,ήταν εμπορικό θράσος. Πρίν κάν απαντήσω θετικά αυτή ξεκλείδωνε κι όλας το απέναντι τυροπωλείο της και μας περίμενε στην είσοδό του με ένα σοβαρό ακαταμάχητο χαμόγελο υπεροχής και συνάμα καλωσύνης. Η μάχη της αγοράς τυριού είχε κι όλας τελειώσει πρίν κάν αρχίσουν οι πρώτες αψιμαχίες του παζαρέματος. Η κυρία Ιφιγένεια Τζουβάρα(Ιφιγένεια=ένδοξο γένος) κυτάζοντας τρυφερά εμάς είχε ήδη προγραμματίσει την επόμενη πώλησή της. Μας έδειξε ένα τυρί και μας έδωσε να δοκιμάσουμε,ήταν ιδιαιτέρως εύγευστο. Μάς δήλωσε πώς αν βρούμε άλλο τυρι με την ίδια γεύση και με
λιγότερα λιπαρά θα μας έκανε δώρο δέκα κεφάλια. Είχαν τελειώσει τά τεχνικά έργα,τά χωματουργικά,είχε πέσει και η άσφαλτος και ήδη μας πατούσε ο κύλινδρας. Από το πουθενά βρεθήκαμε να αγοράζουμε τυρί χώρίς προηγούμενη σκέψη και διάθεση. Αγοράσαμε ένα μικρό κεφάλι τυρί πού με ξεχωριστή άνεση και επιδεξιότητα τύλιγε πιά η κυρία Ιφιγένεια στο χαρτί.
Μια γυναίκα γύρω στα πενήντα πέντε, με συγκρατημένο χαμόγελο γεμάτο αυτοπεποίθεση, χωρίς ίχνος επίδειξης ανωτερότητας ή εγωισμού.Μιά χαριτωμένη λεβεντογυναίκα με δύναμη πειθούς και ανυπέρβλητη ελεγχόμενη ομορφιά από τον χαρακτήρα της. Ενας πωλητής πού είχε στα σπλάχνα του την δύναμη του Κυναίγειρου και στο παρουσιαστικό της το μειλίχιον της ευρηματικότητας του Αριστοφάνη. Μιά γυναίκα πού απολάμβανες την τέχνη και την γλυκιά δύναμη της επιβολής της. Ηταν τελικά μια πραγματική Ελληνίδα απόγονος αυτών πού ίδρυσαν τις Συρρακούσες και εκείνων πού έχτισαν τά περίφημα αρχαία θέατρα.
Η συναλλαγή με την κυρία Ιφιγένεια ξεκίνησε με μία βίαιη εμπορική επιθετικότητα και τελείωνε σιγά-σιγά με την θωριά μιας απόλυτης ποιήτριας της πώλησης. Ενοιωθες τά νύχια του γυπαετού να σε τρυπούν και απολάμβανες το ταξίδι από ψηλά στο δρόμο για το θυσιαστήριο. Ήταν το πιο γλυκό ταξίδι της ζωής. Η ζωή άλλωστε τι αξία έχει όταν αγοράζεις προγραμματισμένα την γραβιέρα και ατυχείς στην γνωριμία με μια πανάξια επιχειρηματία κορυφής.
Εκείνη την ώρα είδα την συγκεκριμένη κυρία να κάθεται στην διευθυντική καρέκλα στα κεντρικά της Coca Cola ή στην ίδια θέση της αυτοκινητοβιομηχανίας Toyota. Στη χειρότερη περίπτωση θα ήθελα να την δώ στη θέση του Νομάρχη της περιοχής της… Σε αυτή την γυναίκα θα έπρεπε να της δώσουν τρείς τέσσερις Υπουργούς να τους πάει στράτα στρατούλα καμμιά βόλτα στον Εθνικό κήπο για να κάνουν τά τσισάκια τους.Αυτοί οι επιχειρηματικοί αετοί θα πρέπει να κυβερνήσουν την πατρίδα μας και να δής πού θα πάει και η Μέρκελ και ο γλυκύτατος κύριος Σόϊμπλε. Επίτηδες, εδώ και περισσότερα από τριάντα χρόνια τά τσακάλια και τά γεράκια της Ελληνικής φυλής συκοφαντούνται και υπονομεύονται από τους κάθε είδους ανίκανους κομματικούς ανθρωπίσκους.
Λίγο πρίν φύγουμε από το κατάστημα πλουσιότεροι σε γνώσεις και εμπειρίες αφού είχαμε γνωρίσει έναν τέτοιον ανθρώπαρο Ελληναρού, πραγματικό απόγονο του Αριστοτέλη και του Λεωνίδα, έψαξα να βρώ πού είχα ακουμπήσει τά γυαλιά μου. Γύρισα μία αριστερά και μία δεξιά,εκείνη σαν κεραυνός κατάλαβε τι έψαχνα και έκανε τις αρχοντικές κινήσεις, στάθηκε με το δεξί πόδι λίγο μπροστά ενώ το κορμί της ήτανε ευθυτενές,τέντωσε το δεξί χέρι,έκαμψε τον καρπό ενώ ο δείκτης ήτανε με έντονη κατεύθυνση προς τά κάτω και μου είπε,εκεί είναι.Ητανε τά γυαλιά μου πάνω στον πάγκο,ακριβώς όπου το χέρι της έδειχνε σταθερά και με σαφή επίγνωση της κίνησης και της πράξης. Εμοιαζε με το άγαλμα του Ηνίοχου,ήταν σε απόλυτη θέση και όψη αρχαιοελληνικής Αμαζόνας. Ακόμη μετά ένα χρόνο είναι στο ισχυρό σημείο της μνήμης μου η εικόνα αυτής της ικανής Ελληνίδας.Τέτοιες γυναίκες κρατάνε ακόμη στην πλάτη τους και στην συνείδησή τους το ιερό χρέος της παραγωγικότητας,την ιερή μνήμη της μοναδικής τους καταγωγής και μάχονται από τις εσχατιές της Πατρίδας τους εναντίον θεών και κομματαρχών.Αυτές έπρεπε να είναι Υπουργοί.
Είναι πια Οκτώβρης, καιρός να ανηφορίζουμε ξανά για καμμιά πίστωση γεύσης στα Γρεβενά, είναι βλέπεις ακόμη και η γεύση των Ελλήνων διδαχή.
Φοίβος Ιωσήφ
iossf12@otenet.gr
