Μετά τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου που από τη Θεσσαλονίκη κάλεσε τον ελληνικό λαό να αντιμετωπίσει τα νέα μέτρα σαν να βρισκόταν σε πόλεμο, πόλεμο ο οποίος όμως χάνεται τραγικά και του οποίου υπήρξε ο στρατηγός, χθες, ο παλιός του… αντιναύαρχος (εκείνος που είχε μιλήσει για τον «τιτανικό» της ελληνικής οικονομίας), σήμερα (ε,α. / εν αποστρατεία)… παροπλισμένος στο υπουργείο Περιβάλλοντος,  Γιώργος Παπακωνσταντίνου προέβη σε μία δήλωση βόμβα: «Κοίτα να δεις, το έχουμε ξανακάνει κι αλλού και ξέρουμε, θέλει τρία με πέντε χρόνια…». Αυτή ήταν η πρώτη φράση που, κατά δήλωσή του χθες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του MEGA, άκουσε από τους ξένους ο τότε υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου στην πρώτη του συνάντηση με το τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας στην Αθήνα. Το είπε, αναφερόμενος στο φορολογικό σύστημα και επιχειρώντας να δικαιολογήσει την καταφυγή της τελευταίας στιγμής στα τιμολόγια της ΔΕΗ για την είσπραξη εσόδων. Δηλαδή, τι ομολογεί τώρα ο κ. Παπακωνσταντίνου; Ότι από την πρώτη στιγμή ήταν δεδομένο πως το φορολογικό σύστημα δεν θα μπορέσει να αποδώσει για τουλάχιστον τρία χρόνια, ίσως και για πέντε! Αυτό ομολογεί ευθέως, έστω και κατά λάθος. Και η ομολογία του είναι πραγματικά εξοργιστική. Γιατί ο τόπος, στα δύο χρόνια, καταρρέει…

Είναι εξοργιστική, επειδή προδίδει ότι ολόκληρος ο σχεδιασμός του προγράμματος που «διαπραγματεύτηκε», υπέγραψε και ανέλαβε ο ίδιος να εκτελέσει, στηρίχθηκε σε ένα ψέμα: σε έσοδα που δεν υπήρχαν και ούτε επρόκειτο να υπάρξουν. Κι αυτό, φυσικά, εξηγεί περισσότερο από κάθε τι άλλο, το πως φτάσαμε ως εδώ…

Τη δήλωση αυτή του κ. Παπακωνσταντίνου, την οποία οι αναγνώστες καλό θα ήταν να αναζητήσουν διαδικτυακά στο σχετικό χθεσινό δελτίο για να την ακούσουν, όσοι δεν την άκουσαν, με τα ίδια τους τα αυτιά, την καθιστά ακόμα πιο εξοργιστική το γεγονός ότι είναι ο ίδιος άνθρωπος που έλεγε ότι μέχρι το τέλος του 2010 βγαίνουμε στις αγορές και μετά ότι εντός του 2011 βγαίνουμε στις αγορές και όλα τα συναφή.

Πώς θα κυλούσε ομαλά το πρόγραμμα και πώς θα βγαίναμε στις αγορές αν de facto, εξ αρχής δεν είχαμε τρόπο να πετύχουμε στα έσοδα; Οταν από την πρώτη ημέρα είχε αρμοδίως προεξοφληθεί ότι ο ένας από τους δύο πυλώνες του προγράμματος δεν θα λειτουργούσε – όπως και έγινε;

Επίσης, αφού ο κ. Παπακωνσταντίνου υποστηρίζει ότι η ίδια η τρόικα εκτιμούσε πώς αυτό το σύστημα είσπραξης δεν θα λειτουργούσε επί τρία τουλάχιστον χρόνια, γιατί δεν έθεσε αμέσως στους εκπροσώπους της το ζήτημα τι θα πρέπει να γίνει για να επιτευχθούν οι στόχοι; Οταν οι ίδιοι, με την εμπειρία τους και με δική τους πρωτοβουλία, από την πρώτη μέρα κάνουν αυτή την παραδοχή – αν φυσικά την έκαναν όπως την αναφέρει – τότε πώς είναι δυνατόν ο αρμόδιος υπουργός να προχωρά σα να μη συμβαίνει τίποτα;

Και πώς μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς το γεγονός ότι, μετά από δύο χρόνια, την ώρα πια της καταστροφής, έρχεται να το πει στα πεταχτά για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, φορτώνοντας μάλιστα γενικά και απρόσωπα σε «καμιά 20αρια», όπως είπε, ανθρώπους της τρόικας αυτή τη θεμελιώδη αρνητική εκτίμηση;

Όταν έφυγε ο γενικός γραμματέας αρμόδιος για τα έσοδα κ. Γεωργακόπουλος, σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή, ο κ. Παπακωνσταντίνου ανακοίνωσε μια σειρά από μεγαλειώδη σχέδια για το φορολογικό σύστημα, εμπλέκοντας μάλιστα διαφόρους συμβούλους και διαβούλους… Πέρασε τόσος καιρός και τα σχέδια αυτά, δεν εμφανίστηκαν ποτέ, ουδείς τα άκουσε και ουδείς τα είδε. Κι όταν, καιρό μετά, ανέλαβε ο Ευάγγελος Βενιζέλος, μίλησε για τη σύνταξη νέου σχεδίου εθνικού φορολογικού συστήματος όπου βρισκόμαστε τώρα: το περιμένουμε, μετά από δύο ολόκληρα χρόνια…

Ο πρώην υπουργός Οικονομικών, και μάλιστα υπουργός σε τέτοιες συνθήκες, που εκ των υστέρων παραδέχεται ότι για τρία χρόνια ο μηχανισμός εσόδων του κράτους δεν θα ήταν αποτελεσματικός, φέρει πάνω του ένα τεράστιο βάρος για το κακό που γίνεται αυτή την ώρα στη χώρα, για την αποτυχία και τον εθνικό κίνδυνο της χρεοκοπίας και της εξόδου από το κοινό νόμισμα. Εχει τεράστια ευθύνη.

Όχι ότι χρειαζόταν αυτή η ομολογία του. Τα αποτελέσματα της δουλειάς του ήταν υπέραρκετα και είχαν γίνει ορατά σχεδόν από την πρώτη στιγμή, πολύ πριν φτάσει να φανεί ότι δημόσια έσοδα δεν μπορεί να εισπράξει, ότι τη φοροδιαφυγή και την παραοικονομία δεν μπορεί να τις αγγίξει, όπως δεν μπόρεσε.

Ηταν ήδη φανερά, από όταν ακόμα πρωταγωνιστούσε στη διεθνή κατασυκοφάντηση της Ελλάδας, ακονίζοντας ο ίδιος τα νύχια της κερδοσκοπίας, ή όταν μιλούσε για «Τιτανικούς», βλάπτοντας ευθέως τη χώρα. Αλλά, προφανώς, κάτι ήξερε και μιλούσε: εκείνος ήταν ο καπετάνιος στην πορεία προς το βυθό…

Εκείνο που δεν είναι ούτε φανερό, ούτε κατανοητό, είναι το γιατί ακόμα μιλά δημόσια και εκστομίζει τέτοιου είδους παραδοχές και μάλιστα με το γνωστό καισαρικό του ύφος, αντί, επιτέλους, μπροστά στην κορύφωση του δράματος του οποίου υπήρξε πρωταγωνιστής, τουλάχιστον να σωπαίνει…