Μια παίκτρια και ένας προπονητής μιλούν για το γυναικείο ποδόσφαιρο, που παραμένει ένα σπορ χωρίς οικονομικά οφέλη…
Η Κατερίνα Διαμαντοπούλου είναι μια συνηθισμένη 18χρονη. Ζει στην Ηλιούπολη και τελείωσε φέτος το σχολείο. Από τον επόμενο μήνα θα είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο Τμήμα Ναυτιλιακών Σπουδών.
Έχει όμως και μια λιγότερο κοινή ιδιότητα. Είναι μία από τις κοπέλες που συμμετέχουν στην Α’ Εθνική γυναικείου ποδοσφαίρου, φορώντας τη φανέλα του Οδυσσέα Γλυφάδας και αγωνιζόμενη στη θέση του κεντρικού χαφ.
«Δύο είναι οι λόγοι που χαίρομαι που τελείωσα το σχολείο. Ο ένας είναι φυσικά ότι πέρασα στο πανεπιστήμιο. Και ο άλλος, ότι μπορώ να ξαναρχίσω τις προπονήσεις και τους αγώνες, τους οποίους φέτος σταμάτησα εξαιτίας τους διαβάσματος» λέει στο «Βήμα». Η Κατερίνα δεν μπορεί να θυμηθεί πια ήταν η καθοριστική στιγμή, που την έκανε να ξεκινήσει να παίζει γιατί «όσο με θυμάμαι από πολύ μικρή ηλικία έπαιζα ποδόσφαιρα με τα αγόρια».
Χωρίς οικονομικά οφέλη
Το πρωτάθλημα γυναικείου ποδοσφαίρου διοργανώνεται ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 στη χώρα μας. «Παρόλα αυτά ακόμα και σήμερα θεωρείται ενασχόληση λίγων ρομαντικών. Ίσως να είναι και έτσι» λέει ο προπονητής της Κατερίνας στον Οδυσσέα Γλυφάδας και γυμναστής στο επάγγελμα κ. Γιάννης Διαμαντούρος.
«Σκεφτείτε ότι στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής (που φέτος είναι προγραμματισμένο να ξεκινήσει τον Οκτώβριο) συμμετέχουν ομάδες από την Μακεδονία, την Αθήνα και την Κρήτη. Αυτό σημαίνει πολύωρες μετακινήσεις με λεωφορεία και πλοία, για αθλήτριες που είναι 100% ερασιτέχνες, και οι οποίες ακόμα και πρωταθλήτριες να αναδειχτούν δεν έχουν να ελπίζουν σε οικονομικά οφέλη» λέει ο κ. Διαμαντούρος.
Με το ποδόσφαιρο γυναικών ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή στην Αμερική, όπου σπούδασε. Εκεί το άθλημα είναι ένα από τα δημοφιλέστερα σπορ στις γυναίκες.
«Το ίδιο συμβαίνει και στην βόρεια Ευρώπη. Στη χώρα μας είναι ακόμα ταμπού σε κάποιο βαθμό. Πάντως οι γυναίκες όσων αφορά την τεχνική και την τακτική είναι σε εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Επιπλέον μαθαίνουν πολύ γρήγορα και είναι πολύ υπάκουες στον προπονητή μέσα στο γήπεδο. Εκεί που υστερούν είναι στην ταχύτητα και αυτό είναι που κάνει και το άθλημα αντιτηλεοπτικό. Πάντως όποτε έχουμε παίξει με αντρικές ομάδες, οι αντίπαλοί μας παραδέχτηκαν, ότι “παίζουμε ποδόσφαιρο”».
Ο κ. Διαμαντούρος θεωρεί πως ο καλύτερος τρόπος για να γίνει μια παίκτρια καλή είναι «σε μικρή ηλικία να παίζει μαζί με αγόρια. Έως την ηλικία των 10-12 ετών γυναίκες και άντρες μπορούν να συναγωνιστούν από άποψη δύναμης. Από εκεί και πέρα υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην προπόνηση, που έχουν να κάνουν με τις βιολογικές διαφορές».
ΠΑΟΚ, ο αυτοκράτορας του γυναικείου πρωταθλήματος
Απόλυτος κυρίαρχος του σπορ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι ο ΠΑΟΚ, η ομάδα του οποίου από το 2006 κατακτά συνεχώς το πρωτάθλημα. «Είναι και από τις ελάχιστες επαγγελματικές αντρικές ομάδες στην Ελλάδα που διατηρούν γυναικείο τμήμα. Αν το έκαναν και οι υπόλοιπες μεγάλες ομάδες ίσως το άθλημα να εξασφάλιζε μεγαλύτερη προβολή».
Με αυτά τα δεδομένα δεν είναι παράξενο που η Κατερίνα θυμάται μια ήττα ως ίσως την καλύτερη στιγμή της στα γήπεδα. «Παίζαμε με τον ΠΑΟΚ, στο γήπεδο της Τριανδρίας στη Θεσσαλονίκη. Στο ημίχρονο το σκορ ήταν 0-0, τελικά χάσαμε 2-1. Τα περισσότερα ματς ο ΠΑΟΚ τα κερδίζει με πολλά γκολ διαφορά», λέει η Κατερίνα που ως μεγαλύτερο παράπονο από την ενασχόληση της στα γήπεδα είναι «ότι δεν έχω σταλεί από την ομάδα μου στην προεπιλογή της Εθνικής ομάδας , ώστε να έχω την ευκαιρία να δείξω τι αξίζω».
Ως τώρα ήταν για αυτήν ένα χόμπι και μια ευκαιρία να χαλαρώνει από τις υποχρεώσεις της σχολικής ζωής. Πόσο πιθανό είναι η φοιτητική ηλικία να την κάνει να ξεχάσει το… χορτάρι; «Αποκλείεται να σταματήσω, θα παίζω όσο αντέχω. Με κοπέλες με άντρες , με οποιονδήποτε θέλει να μπει στα γήπεδα», λέει με αυτοπεποίθηση.
«Στο κάτω κάτω οι γυναίκες που παίζουν ποδόσφαιρο το κάνουν 100% γιατί τους αρέσει. Δεν το κάνουν επειδή θέλουν γίνουν πλούσιες ή διάσημες, όπως οι άνδρες».
