Πήγε, δήθεν, για τις τυπικές ιατρικές εξετάσεις στα τρία της παιδιά. Το μικρότερο -μόλις 5,5 μηνών- το κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά. Η νεαρή μητέρα είχε πάρει την απόφασή της και, φεύγοντας από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, η αγκαλιά της ήταν άδεια.
«Δεν είχα χρήματα ούτε για να αγοράσω τις πάνες του. Τι ζωή θα μπορούσα να του προσφέρω; Ακόμη και για το γάλα δυσκολευόμουν», ήταν οι μόνες κουβέντες που είπε στους κοινωνικούς λειτουργούς μιάμιση βδομάδα αργότερα, όταν επέστρεψε μετανιωμένη για να πάρει πίσω το παιδί της.
Για τους κοινωνικούς λειτουργούς και τα ιδρύματα πρόνοιας της Θεσσαλονίκης τραγικά περιστατικά σαν κι αυτό αποτελούν τη νέα πραγματικότητα με την οποία καλούνται να έρθουν αντιμέτωποι στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης.
Υψηλή ζήτηση
Στο Παιδικό Χωριό SOS στο Πλαγιάρι, μάλιστα, τα αιτήματα γονέων που αδυνατούν να καλύψουν τις βασικές ανάγκες των παιδιών τους έχουν αυξηθεί φέτος κατά 80%. «Παλιότερα το παιδί έφτανε σε εμάς όταν υπήρχαν σοβαρά ενδοοικογενειακά προβλήματα (κακοποίησης, εκμετάλλευσης κ.ά.). Τώρα διαπιστώνουμε πως οι οικονομικές δυσκολίες είναι αυτές που θα αναγκάσουν ένα γονιό να αφήσει το παιδί του σε κάποιο ίδρυμα», εξηγεί στον «Αγγελιοφόρο» η κοινωνική λειτουργός και πρόεδρος του Παιδικού Χωριού SOS Πλαγιαρίου, Ελπίδα Πανέρα.
Ποιοι απευθύνονται
Σύμφωνα με τα στοιχεία, στις υπηρεσίες πρόνοιας απευθύνονται κατά κύριο λόγο πολύτεκνα ζευγάρια, αλλά και μονογονεϊκές οικογένειες με βρέφη και παιδιά ηλικίας έως και 12 ετών. «Κοινό χαρακτηριστικό όλων είναι η ανεργία. Μας λένε πως έχουν χάσει τη δουλειά τους, πως τους πνίγουν τα δάνεια και νιώθουν εγκλωβισμένοι. Είναι τρομερό συναίσθημα για το γονέα να φτάνει στο σημείο να μην μπορεί πλέον να συντηρήσει το παιδί του», περιγράφει η ίδια.
Παρά το μεγάλο ποσοστό των αιτημάτων, το ίδρυμα αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες των οικογενειών, καθώς ήδη στο χώρο που διατηρεί στο Πλαγιάρι φιλοξενεί 40 παιδιά. «Η λύση δε βρίσκεται στον αποχωρισμό του παιδιού από την οικογένειά του, αλλά στη στήριξη των αναγκών του με κάθε τρόπο. Θα θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα κέντρο ημέρας γι’ αυτά τα παιδιά, ώστε να μην απομακρύνονται από τους δικούς τους, αλλά, δυστυχώς, έχουμε πέσει κι εμείς θύματα της κρίσης, καθώς με το φορολογικό σχέδιο έχουν μειωθεί κατακόρυφα οι χορηγίες», ανέφερε η κ. Πανέρα.
Πολύπλευρη βοήθεια
Με ψυχολογική υποστήριξη αλλά και ενίσχυση στην πράξη (ιματισμό, τρόφιμα, εμβόλια κ.ά.) προσπαθούν και οι αρμόδιες υπηρεσίες του «Χαμόγελου του Παιδιού» να καλύψουν τις ανάγκες των οικογενειών που απευθύνονται σε αυτές. Από τις αρχές του έτους τα αιτήματα για στήριξη μέσω των δομών του οργανισμού έχουν τριπλασιαστεί και μέχρι στιγμής 450 παιδιά από τη Θεσσαλονίκη δέχονται πολύπλευρη βοήθεια από τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους εθελοντές του «Χαμόγελου».
«Παρ’ όλα αυτά, διαπιστώνουμε αύξηση στον αριθμό των γονέων που, λόγω οικονομικών προβλημάτων, ζητούν να φιλοξενήσουμε τα παιδιά τους για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα. Ηδη στο Σπίτι του Χαμόγελου φιλοξενούνται -κατόπιν εισαγγελικής εντολής- παιδιά τα οποία προέρχονται από οικογένειες με σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα», ανέφερε η Εφη Μαγούλα, κοινωνική λειτουργός στο «Χαμόγελο του Παιδιού».
Ελλιπείς υποδομές
Αυτήν τη στιγμή, στο Σπίτι του οργανισμού στη Θεσσαλονίκη μένουν συνολικά 28 παιδιά, αν και η δυναμικότητα είναι για 21. Αυτός είναι και ο λόγος που από τις αρχές του έτους απορρίφθηκαν οι αιτήσεις φιλοξενίας 12 ακόμη παιδιών που κρίθηκε πως πρέπει να απομακρυνθούν από τα σπίτια τους για διάφορους λόγους.
Εξαιτίας της έλλειψης υποδομών και θέσεων στα προνοιακά ιδρύματα της χώρας, μάλιστα, όπως καταγγέλλει το «Χαμόγελο του Παιδιού», συνολικά 16 παιδιά φιλοξενούνται «προσωρινά» σε νοσοκομεία της χώρας, χωρίς ουσιαστική φροντίδα και με τον κίνδυνο των λοιμώξεων και ασθενειών από την παραμονή τους σε χώρους που είναι ακατάλληλοι και δεν ενδείκνυνται για την ανάπτυξή τους. Σύμφωνα με τους κοινωνικούς λειτουργούς, ορισμένα από αυτά μπορεί να γίνουν δεκτά σε κάποιος χώρους φιλοξενίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα είναι απολύτως κατάλληλοι, ενώ κάποια άλλα θα επιστρέψουν στο «κακοποιητικό» περιβάλλον. «Εχει συμβεί να παράσχουμε βοήθεια σε παιδί το οποίο ζούσε σε κακοποιητικό περιβάλλον, αλλά αναγκάστηκε να επιστρέψει τρεις φορές σε αυτό λόγω έλλειψης θέσεων σε κάποια δομή. Αυτό που θέλουμε και ζητάμε επιτακτικά από την Πολιτεία είναι η δημιουργία νέων χώρων φιλοξενίας και η ενεργοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών ώστε να στηρίζονται πολύπλευρα τα παιδιά που βιώνουν τον εφιάλτη της κακοποίησης», κατέληξε η κ. Μαγούλα.
ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
