Ένα ψυχολογικό θρίλερ που θα σας κόψει την ανάσα
Aμερικανική ταινία σε σκηνοθεσία Τζέιμς Γουάν με τους: Πάτρικ Γουίλσον, Ρόουζ Μπερν, Μπάρμπαρα Χέρσεϊ. Διαβάστε την υπόθεση:
Ζευγάρι με 3 παιδιά έρχεται αντιμέτωπο με την τραγωδία, όταν ο μεγαλύτερος γιος τους πέφτει σε κώμα, έπειτα από μια επίσκεψη στη σοφίτα. Οι γιατροί αδυνατούν να εξηγήσουν τι συμβαίνει στο παιδί και διατείνονται πως, ενώ όλα λειτουργούν φυσιολογικά, δείχνει να βρίσκεται σε μια διαρκή κατάσταση ύπνου. 6 μήνες μετά αρχίζουν οι εμφανίσεις πλασμάτων, που δεν ανήκουν σ’ αυτό τον κόσμο και διαταράσσουν την ψυχική ισορροπία του ζεύγους.
Από το πρώτο πλάνο το «Insidious» δίνει το στίγμα του. Με ένα σύντομο πρόλογο που παραπέμπει σε βόλτα με τρενάκι στον πύργο του τρόμου στο λούνα παρκ, δηλώνει ευθύς εξαρχής ότι είναι ακριβώς αυτό. Μια βόλτα με τρενάκι στον πύργο του τρόμου! Δεν έχει σημασία αν τα όσα συμβαίνουν στη συνέχεια βγάζουν νόημα -που μέχρι ενός σημείου βγάζουν. Σημασία έχει να αισθανθούμε ανασφάλεια και ρίγος, να τιναχτούμε στο κάθισμα, να τσιρίξουμε δυνατά και να γυρίσουμε και να κοιτάξουμε τον διπλανό μας γελώντας σε μια προσπάθεια αφορισμού της τρομάρας που προηγήθηκε. Κι αυτό υπάρχουν στιγμές που o James Wan (της φήμης του πρώτου «Saw») το κατορθώνει με μεγάλη επιτυχία.
O Josh και η Rene είναι ένα ευτυχισμένο ζευγάρι με τρία μούλικα, που μετακομίζουν στο νέο τους σπίτι. Ένα σπίτι παλιό με καθρέφτες παντού, πόρτες που τρίζουν και φυσικά μια σκοτεινή κι αραχνιασμένη σοφίτα. Ένα τέτοιο σπίτι δε θα μπορούσε παρά να είναι στοιχειωμένο. “Κι άμα είναι στοιχειωμένο το σπίτι δηλαδής, γιατί δεν την κοπανάνε να πάνε να μείνουνε αλλού, να ησυχάσουνε κι εμείς κι αυτοί;”, η μόνιμη απορία του δύσπιστου και επικριτικού θεατή. Ε, λοιπόν στο «Insidious» το κάνουν. Και φυσικά τα φαντάσματα τους ακολουθούν κι εκεί. Ικανοποιήθηκες τώρα εσύ, ο κακοπροαίρετος γκρινιάρης, δεύτερη σειρά απ’ το τέλος, που αρνείσαι πεισματικά να αποδεχτείς τις συμβάσεις του είδους και να παίξεις το παιχνίδι με τους κανόνες που θέτει ο δημιουργός, επειδή θεωρείς εαυτόν ανώτερο από αυτά τα ‘πράματα’;
Αυτή δεν είναι η μοναδική έκπληξη που επιφυλάσσει το «Insidious», γιατί ακολουθούν αρκετές μεγαλύτερες. Όχι τόσο σε επίπεδο πλοκής, που κινείται σε γνώριμα μονοπάτια, όσο σε επίπεδο scare tactics και horror εικονογραφίας. O Wan στη μέχρι τώρα καριέρα του έχει αποδείξει, αν μη τι άλλο, πως μπορεί να πλάσει εικόνες που αποτυπώνονται στον εγκέφαλο και ότι ξέρει πώς να κρατά τον θεατή σε εγρήγορση. Πρόκειται για μια παρεξηγημένη περίπτωση δημιουργού, καθώς στη συνείδηση πολλών το όνομά του είναι συνώνυμο του λεγόμενου torture porn, επειδή υπέγραψε το πρώτο «Saw». Ξεχνούν ότι το «Saw» ήταν ένα εξωφρενικό πλην άκρως ψυχαγωγικό whodunit που ελάχιστη σχέση έχει με το γραφικό κολάζ βασανιστηρίων των sequel που ακολούθησαν. Μια σημαντική λεπτομέρεια: όταν ο γιατρός που υποδύεται ο Cary Elwes στο original παίρνει την οδυνηρή απόφαση να αποδράσει, πριονίζοντας το κάτω άκρο του, ο φακός μένει προσηλωμένος στις αντιδράσεις του προσώπου του, αποφεύγει να αποτυπώσει την αποκρουστική πράξη. Ξέρετε κάτι; Μέχρι σήμερα παραμένει η πιο φρικιαστική σκηνή ολόκληρου του franchise!
Η αλήθεια πάντως είναι πως το φρενήρες στυλ κινηματογράφησης που εισήγαγε με το «Saw», κρατά μεν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού για την εξέλιξη της δράσης, πλην όμως δεν ενδείκνυται για τη δημιουργία ατμόσφαιρας, βασικά συστατικά της οποίας είναι η υπομονή και η αναμονή. Ένας από τους λόγους που η προηγούμενη horror προσπάθεια του, το Dead Silence, δεν ήταν τόσο επιτυχημένη ήταν αυτός – ο άλλος ήταν το ανεκδιήγητο twist του φινάλε. Εδώ σοφά χαμηλώνει το τέμπο. Και πλάθει το δίχως άλλο την καλύτερη δουλειά του μέχρι σήμερα.
Βέβαια δεν έχει τελειοποιήσει ακόμα την τέχνη του. Το σοβαρό και χαμηλότονο πρώτο μέρος του φιλμ έρχεται σε ελαφρά αντίθεση με το πιο θορυβώδες και χιουμοριστικό δεύτερο, όταν και γυρίζει τη μηχανή στο Sam Raimi mode. Μια μέρα όμως, που αναπόφευκτα θα έρθει, όταν και θα κατορθώσει να βρει τις ισορροπίες ανάμεσα στον σοβαρό και στον χαβαλεδιάρικο τρόμο και θα πέσει στα χέρια του και το κατάλληλο κείμενο (το οποίο σίγουρα δεν είναι το «Insidious»), θα παραδώσει μια ταινία πραγματικό genre classic! Το «Insidious» πάντως είναι η καλύτερη προθέρμανση για εκείνη την ταινία. Οι φαν του είδους προσέλθετε άφοβα.
Σκηνοθεσία: ΤΖΕΙΜΣ ΓΟΥΑΝ
Ηθοποιοί: ΡΟΟΥΖ ΜΠΕΡΝ , ΠΑΤΡΙΚ ΓΟΥΙΛΣΟΝ , ΤΑΙ ΣΙΜΠΚΙΝΣ
Διάρκεια: 103 λεπτά
Είδος ταινίας: ΘΡΙΛΕΡ
Οι προβολές έχουν ως εξής:
Παρασκευή 1/07/2011 – ώρα 21:30
Σάββατο 2/07/2011 – ώρα 21:30
Κυριακή 3/07/2011 – ώρα 21:30
Ο Αντιπρόεδρος της ΔΕΚΕΓ
Βάιος Κόραβος
Στην ελλάδα όποιος ασκεί το επάγγελμα του λειτουργού της ψυχικής υγείας έχει το ιδιαίτερο πλεονέκτημα σε σχέση με τους συνάδελφούς του των άλλων χωρών λ.χ. Ευρώπης και Αμερικής ότι μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, χωρίς τον παραμικρό έλεγχο για παράβαση επαγγελματικής δεοντολογίας και να ισχυρίζεται ότι ασκεί λειτούργημα και μάλιστα συγκεκριμένης σχολής λ.χ. φροϋδικής, λακανικής, συμπεριφορικής, γνωσιακής, γνωσιακής συμπεριφορικής, ανθρωποκεντρικής, αρωματοθεραπείας κλπ. Μπορεί μεταξύ τους ακολουθούντες τη μία ή άλλη σχολής σκέψης ή λειτουργίας να διαφωνούν, να τσακώνονται, να αλληλοβρίζονται, να καταγγέλει ο ένας σύλλογος τον άλλο στην Εισαγγελία για να ασκηθεί ποινική δίωξη για παραβαση των (αποκλειστικών) δικαιωμάτων εκπροσώπησης του κλάδου. Αλλά όλοι είναι ενωμένοι απέναντι στο φουκαρά τον πελάτη που θα έχει την ατυχία να εμφανιστεί μπροστά τους και, αγνοώντας το που εκείνοι έχουν γραμμένη την επιστήμη και τη δεοντολογία τους ζητήσει συμβουλή ή συμπαράσταση σε ένα ατομικό ή οικογενειακό πρόβλημα.
Αυτό μου συνέβη και εμένα χθες, όταν πήγα με τη γυναίκα μου να επισκεφθούμε μία ψυχίατρο στα Πατήσια και πέσαμε σε μία Εισαγγελέα, σε έναν Αστυνόμο Ιαβέρη, σε ένα ανακριτή ή εισαγγελέα της υπόθεσης Τσοχατζόπουλου, που προσπαθούσε να βγάλει λαυράκι εντοπίζοντας κάποιο έγκλημα ή έστω σκέψη για να μας καταδικάσει σε αιώνιο συναίσθημα ενοχής, αποκλείοντας ακόμα και τη μεταμέλεια.
Δεν με άφησε να συμπληρώσω ούτε μία πρόταση, αλλά με διέκοπτε συνεχώς, απομονώνοντας λέξεις κλειδιά που αποδείκνυαν την “ενοχή” (κατά την άποψή της). Δεν μου έδωσε το δικαίωμα να μιλήσω αν είχα ποτέ τη δυνατότητα να πλησιάσω την κόρη μου την οποία, για άλλους λόγους, έχω στερηθεί τη δυνατότητα να της μιλάω καν.
Η Εισαγγελέας ψυχίατρος της περιοχής Πατησίων συνεχώς κουνούσε το κεφάλι της πάνω κάτω, έχοντας κλειστά τα μάτια και δείχνοντας πόσο ενοχλημένη ήταν που άκουγε κάτι που την έφερνε σε αντίθεση με τη διάγνωση που μας είχε κάνει τη στιγμή που μπήκαμε στο Ιατρείο της. Μόλις ζήτησε και είδε μια φωτογραφία της κόρης μας, η όψη της συσπάστηκε και κυριολεκτικά βγάζοντας αφρούς από το στόμα της μας είπε “από τη φωτογραφία της συμπεραίνω ότι είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό παιδί, επομένως εσεις έχετε πρόβλημα. Η όψη της με τις συσπάσεις του προσώπου της μου θύμιζε ένα βίντεο ντοκιμαντέρ που είχα δει από ένα λόγο που είχε εκφωνήσει ο Χίτλερ κατά την τελική φάση της μάχης του Στάλνγκραντ λίγο προτού καταληφθεί η πόλη από τους Σοβιετικούς στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αντί να μας ρωτήσει πως αισθανόμαστε, πως είμαστε, πως ζούμε μας ρωτησε αν ξέρουμε την κυρία Συνοδινού που είναι πολύ καλή επαγγελματίας και τη γνωμη της οποία σέβεται απόλυτα. Δεν κατάλαβα τι σχέση είχαμε εμείς με εκείνη την κυρία. Βρισκόμασταν μπροστά σε μια μαινάδα εν εκστάσει η οποία, αν είχε στα χέρια της μια χειροβομβίδα, χωρίς αναστολές θα μας την είχε εκσφενδονίσει.
Αντί να αισθάνονται οι επαγγελματίες της ψυχικής υγείας ευγνωμοσύνη που καταφεύγουμε σ’ αυτούς και βγάζουν κανένα ευρώ σήμερα που στα Ιατρεία τους δεν πατάει ούτε γάτα και συντηρούνται μόνο από τη σύνταξη του μπαμπά η της μαμάς, για να διατηρηθεί η ελπίδα του επαγγελματία, νομίζουν ότι μπορούν να μας ταράζουν και να μας δημιουργούν συναισθήματα οργής.
Είναι φυσικό να υπάρχουν αδύναμα και εξαρτημένα άτομα που νομίζουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς ψυχολογικό στήριγμα (=παραμύθιασμα) από έναν επαγγελματία της ψυχικής υγείας ή και να υπάρχουν μαζοχιστές που να θέλουν να πάνε σώνει και καλά σε τέτοιους ψυχίατρους για να τους γεμίσου συναισθήματα ενοχής για άτομα (παιδιά) με τα οποία δεν υπάρχει αποδεδειγμένα ευκαιρία ουσιαστικής επαφής, λεκτικής ή μή. Όμως λίγο πιο κάτω, στην οδό Φυλής υπάρχουν πιο έμπειρες πόρνες ειδικά εκπαιδευμένες με μαστίγια και άλλα όργανα βασανιστηρίων, που θα μπορούσαν να πετύχουν πολύ πιο καλά αποτελέσματα.
Αν πάντως κάποιος έχει πραγματική ανάγκη να πάει σε ψυχίατρο για μια συμβουλή, στο τηλέφωνο που θα την πάρει προηγουμένως να της κάνει, προτού τη δει, μια καθαρή εξήγηση: “Άκου εδώ κυρία Ψυχίατρε. Εγώ έρχομαι για συμβουλή και δεν έρχομαι σε Εισαγγελεα Ψυχίατρο για να με ανακρίνεις και να μου αποδώσεις κατηγορίες προτού με ακούσεις. Δεν έρχομαι για να με βασανίσεις, γι’ αυτό υπάρχουν πιο έμπειρες, στην οδό Φυλής. Ούτε θα σου πω για τη γυναίκα μου, ούτε για την κόρη μου, αλλά μόνο για μένα. Κατάλαβες;”