Κράτος και παρακράτος συναντήθηκαν χθες επί πολλές ώρες στο Σύνταγμα εν όψει της ψηφοφορίας για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Το τι έγινε, το είδε όχι μόνον όλος ο ελληνικός λαός, αλλά και όλος ο πλανήτης. Το πώς και το γιατί έγινε, παραμένουν ερεβώδη. Για λίγες ώρες, οι δήθεν «αντεξουσιαστές» ήταν στην εξουσία της βίας. Ως προς τη διαδικασία, συγκρούστηκαν: πέτρες, μολότωφ, δακρυγόνα. Ως προς την ουσία, εκούσια ή μη και σε ποιο βαθμό, ουδείς μπορεί να το γνωρίζει αυτή τη στιγμή, συνεργάστηκαν: συνέβαλαν καθοριστικά στον αποκλεισμό της Βουλής από τους πολίτες που σκόπευαν ειρηνικά να την αποκλείσουν. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Απλά: ήρθε η βία, έφυγαν οι πολίτες. Μαζί, έφυγε και από τη δημόσια συζήτηση και η ανάγνωση του μεσοπρόθεσμου προγράμματος και, κυρίως, του εφαρμοστικού του νόμου…
Παρακράτος, ίσως πει κάποιος, είναι βαριά λέξη. Πράγματι είναι. Αλλά πολύ πιο βαριά και ζοφερή, είναι η πραγματικότητα: από τη στιγμή που κάποιοι είναι σε θέση να προκαλούν τέτοιου είδους χάος και μάλιστα με σαφές πολιτικό αποτέλεσμα και το κράτος με τους επίσημους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κάθε άλλο παρά μπορεί να τους ελέγξει, πολλώ μάλλον, ως θα όφειλε, να τους προλάβει, είναι δεδομένο ότι πρόκειται de facto για παρακράτος. Για ένα σκοτεινό μηχανισμό που μπορεί και δρα με αυτό τον τρόπο και σε αυτή την έκταση (ερήμην του… / δίπλα στο… /…), πάντως, παρά το κράτος: είναι, αντικειμενικά, ένας μηχανισμός που μπορεί να παρανομεί με χίλιους δυο τρόπους εκτεταμένα και βίαια στο κέντρο της Αθήνας.
Κράτος και παρακράτος απέκλεισαν λοιπόν χθες το Σύνταγμα, από εκείνους που ειρηνικά πήγαν να διαδηλώσουν. Μάλιστα, σε αυτή την περίπτωση, οι δήθεν «αντεξουσιαστές» ήταν απογυνμωμένοι και από το άλλοθι εκείνου του Δεκεμβρίου που κάηκε η Αθήνα: τότε ειπώθηκε ότι είχαν πίσω τους μια εκτεταμένη λαική οργή, επιχείρημα ούτως ή άλλως απαράδεκτο, το οποίο και κάποιοι εκμεταλλεύθηκαν, όπως απαράδεκτη ήταν και τότε η αδυναμία του κράτους να ελέγξει τη φοβερή αυτή κατάσταση. Τώρα, ακόμα και αυτό το άλλοθι εξέλειπε: η ειρηνική έκφραση του λαού ήταν το θύμα των λίγων, των πολύ λίγων…
Στις δημοκρατίες, η άσκηση βίας υπάρχει, και ορθώς υπάρχει, ως κομβικό εργαλείο του πολιτεύματος. Αλλά το μονοπώλιό της ανήκει στη θεσμισμένη, δημοκρατική πολιτεία. Από τη στιγμή που η δημοκρατία χάνει αυτό το μονοπώλιο είτε γιατί δεν μπορεί είτε γιατί δεν θέλει με ζέση να το διατηρήσει και ομάδες κάποιας άλλης μορφής τις οποίες ουδείς ελέγχει και για τις οποίες ουδείς γνωρίζει από πού κινούνται και τι εξυπηρετούν, από την ώρα που τέτοιες ομάδες αποκτούν μερίδιο στη βία, τότε, η ύπαρξη του παρακράτους, είναι αντικειμενικά δεδομένη.
Το μόνο ερώτημα που μένει λοιπόν να απαντηθεί, είναι αν πρόκειται για παρακράτος συσχετισμένο ή μη, με κάποιο τρόπο, με το κράτος. Τεκμηριωμένη απάντηση, αυτή τη στιγμή, δεν υπάρχει. Ας μην υποκρινόμαστε όμως: στη συνείδηση μεγίστου μέρους των πολιτών, τα γεγονότα γεννούν πολύ δυσάρεστες σκέψεις, τις οποίες η κυβέρνηση οφείλει πάση θυσία να καταρρίψει στην πράξη.
Αραγε σήμερα, που είναι η κρισιμότερη ημέρα, το κράτος θα σταματήσει το παρακράτος πριν αυτό επιτεθεί ξανά; Θα προετοιμαστεί σωστά; Θα δράσει αποτελεσματικά; Θα του κόψει το δρόμο; Θα εμποδίσει τους κουκουλοφόρους από το να καταλάβουν και πάλι το Σύνταγμα;
Εκεί θα κριθεί. Αν τα καταφέρει, τουλάχιστον ως ένα βαθμό, κάθε μαύρη σκέψη θα αποδειχθεί, όπως όλοι θέλουμε, αβάσιμη. Αν όχι, αντιθέτως, θα ενταθεί.
Γι αυτό, κράτος και παρακράτος, ας ελπίσουμε να μην συναντηθούν ξανά και σήμερα στην «αρένα» του Συντάγματος. Γιατί, αν μη τι άλλο, αν κάτι τέτοιο συμβεί ξανά, σε λίγο πραγματικά σε λίγο δεν θα ξέρουμε ποιος είναι ποιος.
Και τότε, εκ του πραγματικού αποτελέσματος της συνεύρεσής τους, θα ισχύσει εκείνο που λένε οι νομικοί του ποινικού δικαίου: αν θες να δεις ποιος είναι ο ένοχος, ψάξε να βρεις ποιος ωφελείται από το έγκλημα.
Μακάρι η κυβέρνηση, της οποίας ο αντιπρόεδρος επικαλέστηκε προχθές τα τανκς, να ασκήσει στους εκφραστές αυτής της παράνομης βίας πολλοστημόριο της πίεσης που ασκεί για να επιτύχει όσα πραγματικά την ενδιαφέρουν. Και να καταφέρει, επιτέλους, να τους κρατήσει μακριά. Επ’ αυτού, θα τη χειροκροτήσουμε με πάθος και θα είμαστε όλοι ανεπιφύλακτα μαζί της.
gmalouchos@tovima.gr
