Από την ιδιότητά μου και μόνο, φαντάζομαι (ελπίζω δηλαδή), να αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης ότι δεν είμαι από  τους ανθρώπους που «ψήνονται» εύκολα από τους πολιτικούς. Το ξεκαθαρίζω αυτό, λοιπόν, ευθύς εξαρχής για να μην έχουμε παρεξηγήσεις.

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την τοποθέτηση του νέου υπουργού Οικονομικών και Αντιπροέδρου της κυβέρνησης στη Βουλή. Όπως επίσης, παρατηρώ στενά και με προσοχή τον τρόπο με τον οποίο ο Βαγγέλης Βενιζέλος προσπαθεί να κλείσει το πακέτο μέτρων του Μεσοπρόθεσμου, αλλά και το έκτακτο πακέτο για να καλυφθεί η τρύπα του φετινού προϋπολογισμού μέσα στα ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα που έχουν τεθεί στην ελληνική κυβέρνηση από τους εταίρους της.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο κύριος Βενιζέλος έχει μπει στο νέο του ρόλο με το δεξί. Και εξηγούμαι.

Δίνω μεγάλη σημασία στον τρόπο με τον οποίο ο νέος ένοικος της οδού Νίκης επανεισήγαγε τη συζήτηση γύρω από το οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Η τοποθέτησή του στη Βουλή ήταν άκρως πολιτική με ελάχιστα τεχνοκρατικά – λογιστικά χαρακτηριστικά, σε αντίθεση με τις αντίστοιχες τοποθετήσεις του προκατόχου του.

Για να το πω απλά, εκεί που ο Παπακωνσταντίνου έλεγε: «Αυτά είναι τα μέτρα. Είμαστε υποχρεωμένοι να τα πάρουμε για να βγουν οι αριθμοί και δεν ακούω κουβέντα, γιατί ούτε αυτοί ακούνε κουβέντα» ο Βενιζέλος λέει: «Ξέρω καλά πόσο δύσκολα τα φέρνει βόλτα η ελληνική οικογένεια, οι πιέσεις όμως είναι αφόρητες. Θα συναποφασίσουμε με ποια μέτρα θα φτάσουμε στο στόχο που μας επιβάλλουν και, όταν με το καλό θα περάσουμε αυτό το σκόπελο θα δουλέψουμε σκληρά ώστε  να αποκατασταθούν οι αδικίες. Σας θέλω όλους μαζί μου. Θα τα καταφέρουμε και μια μέρα θα είμαστε όλοι περήφανοι».

Ναι, είχε λυρισμό η ομιλία Βενιζέλου, ναι είχε μπόλικα καλολογικά στοιχεία, είχε έννοιες που ενεργοποιούν το θυμικό. Είχε φόρτιση. Μπορεί κανείς να πει ότι είχε και στοιχεία βερμπαλισμού.

Όχι Γιάννης, Γιαννάκης, είπαν κάποιοι. Έντυσε ο Βενιζέλος τη σκληρή αλήθεια με ένα ωραίο περιτύλιγμα. Και; Θα αλλάξει κάτι αν αλλάξει το ύφος του υπουργού Οικονομικών;

Κατά τη γνώμη μου, ναι. Δεν τρέφω καμία αυταπάτη ότι τα μέτρα που έρχονται θα είναι σκληρά και τα περιθώρια για ελαφρύνσεις και βελτιώσεις είναι ανύπαρκτα. Να μην πω και το αντίθετο. Η κρίση, όμως, που ζει η Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι κατά βάση πολιτική και, πλέον, κοινωνική. Ως εκ τούτου η απάντηση δεν μπορεί να έχει μόνο οικονομικά χαρακτηριστικά. Χρειάζεται, ταυτόχρονα, και σοβαρή πολιτική διαχείριση. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν μπήκε σε αυτή τη διαδικασία. Ή την εγκατέλειψε πολύ γρήγορα. Ή όταν αποφάσισε να το κάνει ήταν ήδη πολύ αργά για τον ίδιο. Ίσως, πάλι, έπρεπε κάποιοι άλλοι να την έχουν αναλάβει για λογαριασμό του. Όπως και νά ’χει, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με το ειδικό του βάρος, το πολιτικό του εκτόπισμα αλλά και τη φρεσκάδα που του χαρίζει η μηδενική φθορά του στους 20 μήνες της διακυβέρνησης Παπανδρέου από τη θέση του υπουργού Άμυνας, επιχείρησε:

• Να εμφανιστεί ρεαλιστής και να προσπαθήσει να πείσει ότι αυτά που περιγράφει είναι η απόλυτη αλήθεια που πολλοί Έλληνες νιώθουν ότι δεν τους τη λένε.
• Να προσεγγίσει την κοινωνία, εμφανίζοντας την κυβέρνηση να έχει πλήρη επίγνωση της κατάστασης στην πραγματική οικονομία, στις οικογένειες, στα σπίτια κυρίως των χαμηλόμισθων και των χαμηλοσυνταξιούχων, υποσχόμενος την αποκατάσταση της ηθικής ισορροπίας των μέτρων.
• Να προσεγγίσει την πλατεία, αντιμετωπίζοντάς την ως παράγοντα των εξελίξεων, επιχειρώντας να την καταστήσει συνομιλητή του.
• Να δώσει νέα διάσταση στο Μνημόνιο και τους ελεγκτές. Το Μνημόνιο είναι η λύση και όχι το πρόβλημα. Και η τρόικα δεν είναι ελεγκτές, αλλά εταίροι που μας βοηθούν με την τεχνογνωσία τους.
• Να δημιουργήσει ελπίδα, να τονώσει την ψυχολογία και το τσακισμένο ηθικό των πολιτών, δίνοντας προοπτική.
• Να εμπνεύσει τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης και να τονώσει τη χαμένη διάθεση των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, εκτονώνοντας την αμηχανία και τη νευρικότητά τους, υποσχόμενος διεξοδικό διάλογο αλλά και ρόλο στη διαμόρφωση του πακέτου.
• Να πείσει την αντιπολίτευση ότι υπάρχει ειλικρινής διάθεση, αλλά και αληθινή ανάγκη συνεργασίας και συνεννόησης μπροστά στο εθνικό πρόβλημα.

Με άλλα λόγια, ο Ευάγγελος Βενιζέλος εντόπισε τις λέξεις που απαιτούνται για να διορθώσει αυτά που εδώ και καιρό ενοχλούν κοινωνία και βουλευτές. Υπογραμμίζω, προς το παρόν σε επίπεδο εκφοράς του λόγου και μόνο.

Γιατί, έχει σημασία να καταλάβει η κοινωνία, έχει σημασία να πεισθεί ο Έλληνας, έχει σημασία να πιστέψει η κοινοβουλευτική ομάδα, έχει σημασία να ανακτήσει το κουράγιο της η κυβέρνηση, έχει σημασία να πιστέψει η αντιπολίτευση ότι το κάλεσμα για ενότητα και συνεννόηση δεν είναι προσχηματικό και πολιτικάντικο.

Έπεισε; Ίσως κάποιους λίγους, ναι. Τους πολλούς όχι. Δεν είναι δα και εύκολη δουλειά εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα.

Ο Βενιζέλος ανέλαβε μία τεράστια ευθύνη και μαζί ένα σοβαρό ρίσκο που μπορεί είτε να απογειώσει είτε να θάψει τις εκπεφρασμένες πολιτικές τους φιλοδοξίες. Το τελευταίο είναι πρόβλημά του. Το πρώτο, όμως, είναι το διακύβευμα όλων μας. Θα καταφέρει να σηκώσει το βάρος αυτής της ευθύνης ανταποκρινόμενος στις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας;

Το ότι είναι δεινός ρήτορας και άριστος χειριστής της γλώσσας το ξέρουμε. Το ότι είναι πολιτικός μεγάλου διαμετρήματος, έξυπνος και με στιβαρή προσωπικότητα, το ξέρουμε επίσης. Δε θα κριθεί από αυτά. Θα κριθεί από τη δουλειά του, από τις πράξεις, τις παραλείψεις και την αποτελεσματικότητά του. Εδώ θα είμαστε…

Σία Κοσιώνη