Η ψυχολόγος Ναόμι Τζέικομπς χτυπήθηκε από μια σπανιότατη ψυχογενή αμνησία η οποία «σβήνει» χρόνια από τον εγκέφαλο

«Ξύπνησα κάθιδρη και ανήσυχη.Ο εφιάλτηςκαι ο πανικός όμως άρχισαν όταν άνοιξατα μάτια μου. Δεν είχα ιδέα πού βρισκόμουν.Πού ήταν το εφηβικό κρεβάτι μου με το ροζ πάπλωμα και οι αφίσες μου; Αρχισα να εξερευνώ το άγνωστο σπίτι σαν να βρισκόμουν σε εχθρικό περιβάλλον. Μπήκα σε ένα μπάνιο και θυμάμαι ότι άρχισανα ουρλιάζω από φρίκη βλέποντας τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Εγώ ήμουν έφηβη και αυτό ήταν το πρόσωπο μιας ενήλικης γυναίκας με ρυτίδες και μαύρους κύκλους!».

Πριν από δύο χρόνια η βρετανίδα ψυχολόγος Ναόμι Τζέικομπς έπεσε για ύπνο ως 32χρονη ανύπαντρη μητέρα και ξύπνησε νομίζοντας ότι ήταν 15 ετών. Χτυπήθηκε από μια σπάνια μορφή ψυχογενούς αμνησίας η οποία «σβήνει» ολόκληρα χρόνια από τον εγκέφαλο- στην περίπτωσή της τη γύρισε πίσω στην εφηβεία!Αρχισε να επιστρέφει στην πραγματικότητα έπειτα από αρκετές εβδομάδες. Τώρα, καθώς ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Ξύπνησα στο μέλλον», μιλάει στο «Βήμα» για το πώς βρέθηκε ξαφνικά σε μια ζωή που δεν της θύμιζε τίποτε. 

Η ιστορία της 34χρονης σήμερα Ναόμι Τζέικομπς μοιάζει βγαλμένη από σενάριο επιστημονικής φαντασίας. «Η πολύμηνη εξοντωτική εργασία, τα συνεχή ταξίδια για σπουδές Ψυχολογίας στο Παρίσι, η εξασθένηση του οργανισμού μου έπειτα από έξιεβδομάδες βαριάς στομαχικής ίωσης και αμυγδαλίτιδας, αλλά και ο επώδυνος χωρισμός με τον σύντροφό μουμού προκάλεσαν Παροδική Σφαιρική Αμνησία (ΤGΑ)- μια ιδιαίτερη μορφήαμνησίας που δεν προϋποθέτει οργανικές βλάβες στον εγκέφαλο ή χτύπημα στο κεφάλι. Διαγράφει προσωρινά κάποια χρόνια αναμνήσεων και εμπειριών, αλλά όχι γνωστικές λειτουργίες, λόγω σωματικής και ψυχολογικής καταπόνησης» λέει.

Οι πρώτες ώρες αφότου έχασε τη μνήμη των τελευταίων 17 ετών της ζωής της ήταν δραματικές. «Ημουν αποπροσανατολισμένη και νόμιζα ότι είχα τρελαθεί. Δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε. Τηλεφώνησα κλαίγοντας σε έναν αριθμό τηλεφώνου που μου ερχόταν στο μυαλόχωρίς να ξέρω σε ποιον θα μιλούσα και ζήτησα βοήθεια» εξηγεί.

Για καλή της τύχη το τηλεφώνημα ήταν σε μια φίλη, η οποία ανησύχησε και πήγε αμέσως στο σπίτι της. «Της εξηγούσα ότι ήμουν 15 χρόνων, τη ρωτούσα ποια ήταν και τι είχε συμβεί.Οταν κατάλαβε τη σοβαρότητα της κατάστασης, έπαθε σοκ. Ειδοποίησε την αδελφή μου και μου ανακοίνωσε, μεταξύ άλλων, ότι είχα έναν γιο, την ύπαρξη του οποίου φυσικά δεν γνώριζα!».

Ενώ οι περισσότεροι πάσχοντες από ΤGΑ χρειάζονται μόλις ένα 24ωρο για να συνέλθουν, η Ναόμι χρειάστηκε έξι εβδομάδες. «Αρχικά οι αναμνήσεις έρχονταν σποραδικά,από ένα τραγούδι,μια μυρωδιά, μια φράση. Οταν δεν καταλάβαινα με τι συνδέονταν, ρωτούσα τους δικούς μου ανθρώπους.Στάθηκα πολύ τυχερή, διότι είχα κρατήσει ημερολόγια 20 χρόνων και μπορούσα να ανατρέξω εκεί και να μάθω από πρώτο χέρι για τη ζωή μου, η οποία τότε μου φαινόταν κάποιου αλλού» παραδέχεται.

Πώς φαινόταν όμως στη «15χρονη» Ναόμι η ζωή που είχε φτιάξει για τον εαυτό της στα 32; «Στα 15 μου ονειρευόμουν να κάνω οικογένεια και να δουλέψω. Το να βρεθώ 17 χρόνια “μετά” σε ένα σπίτι της Πρόνοιας, με χαλασμένο αυτοκίνητο,μεγαλώνοντας μόνη μου έναν γιο ενώ ακόμη σπούδαζα,ήταν επιλογές που δεν μπορούσα να αποδεχθώ. Φλέρταρα με την κατάθλιψη».

Η Ναόμι γεννήθηκε στο Μάντσεστερ σε μια μάλλον φτωχή οικογένεια. Οι γονείς της χώρισαν λίγο αφότου τέλειωσε το σχολείο. Σε ηλικία 21 ετών ήταν ανύπαντρη μητέρα με έναν γιο. Για να ζήσει ασχολήθηκε με εναλλακτικές θεραπείες μασάζ και με τη ρεφλεξολογία αποκτώντας μια επικερδή επιχείρηση. Ωστόσο και πάλι η ζωή της δεν την ικανοποιούσε και έτσι στα 27 της πούλησε την εταιρεία και μετακόμισε για μερικούς μήνες στη Ρόδο- όπου ζούσε πλέον μόνιμα η μητέρα της- για να σκεφθεί τι ήθελε να κάνει στη ζωή της. Επιστρέφοντας γράφτηκε σε Τμήμα Ψυχολογίας σε πανεπιστήμιο του Παρισιού, όπου και σπούδασε. Σήμερα δηλώνει συγγραφέας.

Οπως δηλώνει σήμερα η Ναόμι Τζέικομπς, η απώλεια μνήμης τής έκανε καλό: ζωντάνεψαν ξανά όλα τα εφηβικά της όνειρα, «ιδίως το όνειρο να γίνει συγγραφέας».

– Πώς άλλαξε τη ζωή σας το περιστατικό της αμνησίας;

«Ως εμπειρία ήταν τραυματική, αλλά τελικά μου έδωσε τη δύναμη να αλλάξω όσα κατάλαβα ότι δεν με πήγαιναν μακριά στη ζωή μου. Ακόμη, με αλλάζει αυτό που έζησα. Βρήκα τον πραγματικό εαυτό μου, που τον είχα θάψει. Πριν από το συμβάν ζούσα για να ευχαριστώ τους άλλους, δεν μπορούσα να πω “όχι” σε κανέναν. Στην πραγματικότητα δεν ζούσα για τον εαυτό μου. Οταν ήμουν 15 ετών είχα όνειρα, ήθελα να γίνω συγγραφέας. Μετά την αμνησία, όταν ξύπνησα στο “μέλλον”, δεν καταλάβαινα γιατί δεν τα κυνήγησα. Οταν διάβασα τα ημερολόγιά μου, άρχισα να συμφιλιώνομαι λίγο με την ως τότε πορεία μου και αποφάσισα να κάνω μια νέα αρχή. Έγινα εγώ η ίδια η καλύτερη φίλη μου. Ξεκίνησα να ζω πιο υγιεινά, έκοψα το κάπνισμα και ξεφορτώθηκα αρρωστημένες σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης της κακής σχέσης που είχα με τον εαυτό μου. Εκπλήρωσα και ένα από τα σημαντικότερα όνειρα της 15χρονης Ναόμι: έγραψα το πρώτο μου βιβλίο!».