Οι επιθετικοί του Πεπ Γουαρδιόλα σημείωσαν από ένα γκολ και οδήγησαν τη Μπαρτσελόνα στη νίκη στο Γουέμπλεϊ.

Ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον ονόμασε το πρόσφατο «μεγάλο παιχνίδι» XI, το οποίο σημαίνει ο Χαβιέ Ερνάντεθ να παίζει μπροστά, με τον Γουέιν Ρούνεϊ πίσω του και τους Ράιαν Γκιγκς και Μάικλ Κάρικ στο κέντρο. Η μεγάλη έκπληξη ήταν η απουσία του Ντίμιταρ Μπερμπάντοφ, ακόμη κι από τον πάγκο.

Ο Γουαρδιόλα ήταν σε θέση να χρίσει αριστερό μπακ τον Ερίκ Αμπιντάλ, αλλά όχι τον Κάρλες Πουγιόλ σέντερ-μπαλ, οπότε ο Χαβιέ Μαστσεράνο ήταν αυτός που ξεκίνησε στην άμυνα τελικά.

Το σύστημα δεν ήταν τελείως διαφορετικό από τον τελικό του 2009. Η Γιουνάιτεντ ήταν αυτή που ξεκίνησε εντυπωσιακά στα πρώτα λεπτά, αλλά παρέδωσε τη θέση ισχύος στο υπόλοιπο του αγώνα.

Η κυριαρχία της Μπαρτσελόνα

Υπάρχουν δύο δρόμοι να εξετάσεις το παιχνίδι. Ο πρώτος είναι κι η προφανής προσέγγιση: η Μπαρτσελόνα είναι μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου, δίχως αμφιβολία μια από τις καλύτερες όλων των εποχών, οπότε όταν βρίσκονται σε καλή ημέρα είναι ασταμάτητοι. Είναι μια προσέγγισε που βολεύει τους πάντες: η Μπαρτσελόνα είναι χαρούμενη που κερδίζει τα εύσημα κι η Γιουνάιτεντ μπορεί να «χωνέψει» καλύτερα την ήττα από έναν ανώτερο αντίπαλο, ενώ οι ουδέτεροι μπορούν να λένε ότι απήλαυσαν μια πολύ καλή εμφάνιση.

Από την άλλη η Γιουνάιτεντ ίσως να μην έπρεπε να έχει «παραδοθεί» για ένα τόσο μεγάλο διάστημα. Η ήττα με 3-1 δεν είναι σε καμιά περίπτωση ντροπιαστική, αλλά το σύνολο των σουτ (22-4 υπέρ της Μπαρτσελόνα) και τα σουτ προς το τέρμα (12-1 για τη Μπαρτσελόνα), δείχνουν πόσο ανώτερη ήταν στον αγωνιστικό χώρο η ομάδα του Γουαρδιόλα. Στην τακτική δεν υπάρχει «σωστό» και «λάθος», αλλά είναι δύσκολο να διαφωνήσει κανείς στο ότι η τακτική της Γιουνάιτεντ τους βοήθησε να μείνουν στο παιχνίδι, ακόμη κι όταν ξεκίνησαν με το πάνω χέρι στα πρώτα λεπτά.

Βασικός ο Ερνάντεθ

Η απόφαση κλειδί πριν από το παιχνίδι ήταν το αν θα ξεκινήσει μπροστά ο Ερνάντεθ, ή αν θα προτιμηθεί άλλος μέσος. Η επιλογή του Φέργιουσον έδειχνε μια πιο επιθετική σκοπιά, αλλά από την άλλη είχε σημαντικές συνέπειες στο κέντρο, εκεί όπου οι Γκιγκς και Κάριγκ νικήθηκαν κατά κράτος. Ο Γουέιν Ρούνεϊ είχε το ρόλο να πρεσάρει και τον Σέρχιο Μπούσκετς -μια δύσκολη αποστολή δεδομένου ότι ο Γούνεϊ ήθελε να έχει χώρο όταν η ομάδα του ήταν στην επίθεση- από τον οποίο ξεκινούν πολλές επιθέσεις της Μπαρτσελόνα. Μόνο που ο Μπούσκετς βρήκε το χώρο να τροφοδοτήσει τους πιο επιθετικογενείς συμπαίκτες του πολύ γρήγορα.

Ο Ερνάντες δεν είναι μια μόνιμη απειλή στην κορυφή και λόγω της ταχύτητας του (παρότι έκανε μια εκπληκτική πρώτη σεζόν σε ότι αφορά το σκοράρισμα) βρισκόταν αρκετές φορές οφ-σάιντ στο ξεκίνημα του αγώνα. Αυτό το πιστώνεται η Μπαρτσελόνα, που αν και σε γενικές γραμμές έπαιξε το «φυσικό» της παιχνίδι, πρόσθεσε στο κομμάτι της τακτικής ένα αρκετά επιθετικό παθητικό οφ-σάιντ. Θέλει αρκετή αυτοπεποίθηση για μια ομάδα να παίζει τόσο ψηλά απέναντι στον Ερνάντεθ, ειδικά με μια αμυντική τετράδα που είχε παίξει μαζί μόνο 60 λεπτά πριν από αυτό το παιχνίδι.

Η αρχική πίεση της Γιουνάιτεντ

Με όλα αυτά ο Ερνάντεθ βοήθησε ώστε η Μπατσελόνα να πιέσει στο ξεκίνημα του αγώνα, ενώ η πλευρά του Φέργκιουσον βοηθήθηκε από το γεγονός ότι ο αντίπαλος έπαιξε χωρίς τον Πουγκιόλ στα μπακ, δεδομένου ότι ο Ισπανός είναι καλύτερος πασέρ από τον Αμπιντάλ και τον Μαστσεράνο. Η Γιουνάιτεντ έτσι βρήκε νωρίς ρυθμό, κέρδισε τα πρώτα τάκλιν απέναντι στον Μέσι και έπαιξε με μεγάλες μπαλιές, πολλές φορές διαγώνιες σε επικίνδυνες θέσεις. Ο Ντάνιελ Άλβες ξεκίνησε νευρικά κι ο Παρκ Γι Σουνγκ ήταν απειλητικός στο ξεκίνημα.

Εκτός κατοχής ο Βαλένσια κι ο Παρκ έπαιζαν βαθιά και «κοντά» ο ένας με τον άλλον, για να βοηθήσουν στο κέντρο. Ο ενδεχόμενο πρόβλημα με το μαρκάρισμα του Ινιέστα, λύθηκε χάρις στον Βαλένσια, που έπαιζε πολύ κοντά του. Αυτό έδωσε στους φουλ-μπακ της Μπατσελόνα αρκετό χρόνο με τη μπάλα κι αυτή η ελευθερία ήταν που επέτρεψε στη Μπάρτσα να αναπτυχθεί και να κρατήσει κατοχές.

Η άμυνα της Γιουνάιτεντ έμεινε αρκετά πίσω όταν η Μπαρτσελόνα είχε τη μπάλα κι έτσι ο Ινιέστα δεν μπορούσε να περάσει τις αγαπημένες του κάθετες πάσες ανάμεσα στους σέντερ-μπακ, οι οποίες συνήθως κατάληγαν σε ελεύθερο.

Κενά μεταξύ των γραμμών

Το ότι η άμυνα έπαιζε βαθιά σήμαινε ότι ο Μέσι θα είχε αρκετή ώρα τη μπάλα στα πόδια του ανάμεσα στις γραμμές. Ήταν φανερό από τα πρώτα λεπτά ότι η στρατηγική της Γιουνάιτεντ ήταν να επιτρέπει στους Νεμάνια Βίντιτς και Ρίο Φέρντιναντ να βγαίνουν μπροστά και να ανακόπτουν τον Μέσι, αλλά αυτό δεν δούλευε πάντα, με αποτέλεσμα ο Μέσι να πάρει καλές θέσεις και να δημιουργήσει προβλήματα.

Το πρώτο γκολ προκλήθηκε από το κενό μεταξύ των γραμμών. Πρώτα ο Τσάβι ελευθερώθηκε, στη συνέχεια ο Μέσι πήρε μαζί του τον Πατρίς Εβρά κι έτσι δημιουργήθηκε το κενό για τον Πέδρο Ροντρίγκεθ, ο οποίος ήταν εύστοχος.

Η Γιουνάιτεντ δεν αμυνόταν καλά, επειδή έχαναν πολύ εύκολα τον σχηματισμό τους, περισσότερο στο κέντρο και λιγότερο στην άμυνα, επειδή οι Γκιγκς, Παρκ κα Βαλένσια ήταν δύσκολο να καλύψουν όλο το χώρο κι ο Κάριγκ έβλεπε τους Τσάβι-Ινιέστα πίσω του, αλλά και τον Μέσι μπροστά του. Αυτό σημαίνει ότι οι περσινοί φιναλίστ  για το βραβείο του «Παίκτη της χρονιάς» να δημιουργούν ένα τρίγωνο γύρο του! Οπότε χρειαζόταν οπωσδήποτε βοήθεια κι η Γιουνάιτεντ θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ένα ακόμη σώμα σε αυτή τη γραμμή.

Και παρόλα αυτά οι Άγγλοι κατάφεραν να επιστρέψουν στο παιχνίδι, παρότι αυτό συνέβη περισσότερο χάρις στο πρέσινγκ που εφάρμοσαν και στα πρώτα λεπτά, παρά στην καλή λειτουργία στο κέντρο. Έκλεισαν καλά τους χώρους όταν ο Αμπιντάλ έκανε ένα πλάγιο άουτ, κέρδισαν γρήγορα τη μπάλα, ο Ρούνεϊ έπαιξε εξαιρετικά ένα διπλό «ένα-δύο» με τον Κάριγκ και τον Γκιγκς και τέλειωσε υποδειγματικά τη φάση.

Δεύτερο ημίχρονο

Μετά την ανάπαυλα ο ι Γκιγκς και Παρκ άλλαξαν μόνιμα θέσεις, όπως έκαναν σε μεμονωμένες φάσεις στο πρώτο μέρος. Υπάρχουν αμφιβολίες για το αν αυτή ήταν μια καλή κίνηση. Ναι, μεν, η Μάνστεστερ χρειαζόταν περισσότερη ενέργεια στο κέντρο, αλλά ο Παρκ είχε την ευθύνη για το πρόσφατο γκολ του Άαρον Ράμσεϊ, όταν βρισκόταν στην ίδια θέση. Βλέποντας το ριπλέι της φάσης με το γκολ του Μέσι, ο Παρκ τα είχε παρατήσει πριν ο Μέσι κάνει το σουτ. Αν και όπως είπαμε νωρίτερα ήταν δουλειά των κεντρικών αμυντικών να σταματήσουν τον Μέσι, αλλά κι αυτοί άργησαν να το κάνουν.

Το άλλο αποτέλεσμα της αλλαγής ήταν ο Γκιγκς ήταν εκτεθειμένος στις κούρσες του Άλβες. Ο τελευταίος δημιούργησε δύο φάσεις για γκολ με τις κλασσικές επελάσεις του από δεξιά, κάνοντας ένα σουτ στον Έντουιν Βαν Ντε Σαρ και πασάροντας μια άλλη ευκαιρία στον Μέσι. Ο Φέργκιουσον ήξερε ότι χρειαζόταν κάτι διαφορετικό στο κέντρο, αλλά η αλλαγή θέσεων μεταξύ των Παρκ και Γκιγκς δεν ήταν η λύση. Με τρεις μέσους στον πάγκο, τους Φλέτσερ, Άντερσον και Σκόουλς, ίσως να είχε επιλογές εκεί.

Το φινάλε

Ο Φέργκιουσον περίμενε ως το 69 λεπτό για να κάνει αλλαγή, που ήταν μάλλον αναγκαστική γιατί ο Φάμπιο ντα Σίλβα ταλαιπωρήθηκε από κράμπα. Ο Νάνι μπήκε κι ο Αντόνιο Βαλένσια πήγε πίσω δεξιά. Δεν ήταν πάντως σπάνιο ο Φάμπιο να γίνει αλλαγή λόγω φυσικής κατάστασης. Έχει ξεκινήσει σε 16 παιχνίδια αυτή τη σεζόν και έγινε αλλαγή τα 10, την ώρα που ο δίδυμος αδερφός του Ραφαέλ, έγινε αλλαγή στα 8 από τα 9. Βέβαια περιέχονται σε αυτές και αλλαγές τακτικής, αλλά ένας σημαντικός αριθμός των αντικαταστάσεων οφείλονται σε προβλήματα φυσικής κατάστασης και για αυτό ήταν έκπληξη που ο Φέργκιουσον δεν επέλεξε για τον πάγκο κάποιο φουλ-μπακ, όπως ο Τζον Ο’Σι που έμεινε εκτός 18άδας.

Η αλλαγή είχε μικρή επιρροή στο παιχνίδι, επειδή ο Νταβίντ Βίγια έβαλε ένα εκπληκτικό φαλτσαριστό σουτ και έκανε το 3-1. Η Γιουνάιτεντ δεν απειλήθηκε ξανά, καθώς η Μπαρτσελόνα κι ειδικά ο Μέσι προτίμησαν να κρατήσουν τη μπάλα, παρά να αναπτυχθούν μπροστά.

Συμπέρασμα

«Δεν καταφέραμε σε κανένα σημείο να ελέγξουμε ουσιαστικά τον Μέσι»παραδέχτηκε ο Φέργκιουσον μετά το ματς. «Αλλά πολλοί το έχουν πει αυτό. Δεν κλείσαμε καλά το κέντρο για να τους αντιμετωπίσουμε. Προσπαθήσαμε να παίξουμε όσο πιο κοντά στον τρόπο που παίζουμε συνήθως. Για παράδειγμα είναι κάτι ξένο για μας να προσπαθούμε να μαρκάρουμε μαν-του-μαν συγκεκριμένους παίκτες. Προσπαθήσαμε να κάνουμε αυτά που κάνουμε συνήθως. Αλλά δεν ήταν αρκετά καλά σε αυτή τη βραδιά και το ξέρουμε».

Ο Γουαρδία ήταν χαρούμενος με τη δική του ομάδα: «πιέσαμε πολύ τη μπάλα, ήμασταν συνεχώς γύρω από τον Γκιγκς και τον Κάριγκ κι αυτό δείχνει την ποιότητα της ομάδας μας. Πάντα έχεις προβλήματα στον τελικό του Τσάμπιονς Λινγκ, αλλά σήμερα αντιμετωπίσαμε λιγότερα από ότι στη Ρώμη, είχαμε περισσότερες ευκαιρίες και εκμεταλλευτήκαμε τις περισσότερες. Ο Λιονέλ Μέσι είναι ο καλύτερος παίκτης που έχω δει και πιθανότητα ο καλύτερος που θα έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Έχουμε εξαιρετικούς παίκτες, αλλά χωρίς αυτόν δεν πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να κάνουμε τέτοιο άλμα».

Όπως είπαν κι οι δύο προπονητές δύο ήταν τα σημεία κλειδιά: ότι η Μάνστεστερ δεν περιόρισε την Μπαρτσελόνα στο κέντρο και το δεύτερο ήταν ότι ο Μέσι έπαιξε… θεϊκά