Τιμήθηκε ένας από τους εναπομείναντες ζωντανούς θρύλους

Η λέξη αποθέωση ακούγεται φτωχή για να αποδώσει πιστά αυτό που επικρατούσε το βράδυ της Τρίτης 17 Μαΐου στην αίθουσα Κλοντ Ντεμπισί του φεστιβάλ. Εκεί όπου ένας ζωντανός θρύλος της Γαλλίας και ένας από τους μακροβιότερους αστέρες του παγκόσμιου κινηματογράφου τιμήθηκε με έναν ειδικό Χρυσό Φοίνικα για την συνολική προσφορά του στον κινηματογράφο.

Ο ένας και μοναδικός Ζαν Πολ Μπελμοντό. Ο «Τρελός Πιερό», ο Μισέλ Ποϊκάρ του «Με κομμένη την ανάσα», ο ασυγκράτητος κακοποιός και αφοσιωμένος αστυνομικός σε τόσες και τόσες ταινίες που έχουν γράψει Ιστορία στον γαλλικό κινηματογράφο. Από τον «Χαφιέ» μέχρι τον «Τρόμο πάνω από την πόλη», από τον «Επαγγελματία» μέχρι τον «Τυχοδιώκτη του Ρίο». Τι να πρωτοπείς γι’ αυτόν τον άνθρωπο που δεν έπαψε ποτέ να είναι τόσο ,μα τόσο αγαπητός από όλους.

Ο Μπελ Μπελ μπήκε στην αίθουσα κρατώντας ένα μπαστούνι με το δεξί χέρι και τον ώμο της Μπάρμπαρα Γκαντόλφο με το αριστερό. Το πρώην playmate είναι σήμερα η σύντροφός του. Με το που η κατάλευκη κόμη του φάνηκε δειλά –δειλά στην είσοδο, τα χειροκροτήματα άρχισαν. Και δεν έλεγαν με τίποτε μα τίποτε να σταματήσουν. Ηταν απίστευτο. Κι εκείνος το ήθελε. Τόσο που με το που ανέβηκε στην σκηνή πέταξε το μπαστούνι οπότε άρχισαν οι αποθεωτικές ιαχές από τον κόσμο.

«Σας ευχαριστώ» είπε ο θρύλος με ένα τεράστιο χαμόγελο στο στόμα. «Σας ευχαριστώ όλους εσάς τους φίλους μου αλλά και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους δεν γνωρίζω μέσα σε αυτήν την αίθουσα». Δεν δάκρυσε, δεν κόμπιασε. Το μόνο πράγμα πάνω του που σου προκαλούσε θλίψη ήταν η «σπασμένη» ομιλία του από τα εγκεφαλικά επεισόδια που έχει υποστεί τα τελευταία χρόνια. Όμως ήταν μόνον χαμογελαστός.  Εβραζε από ζωντάνια!

Στην σκηνή βρίσκονταν ήδη πολλοί από τους φίλους του. Ηθοποιοί και σκηνοθέτες, γυναίκες και άντρες, παλιοί συμμαθητές στην Σχολή και συνάδελφοι αλλά πάνω απ’ όλα φίλοι.  Ο Τιερί Φερμό, καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ είχε καλέσει στην  σκηνή τον Ζαν Πιέρ Μαριέλ, τον Κλοντ Λελούς, την Κλάουντια Καρντινάλε, την Νικόλ Καλφάν, τον Ζαν Ροσφόρ, τον Ζαν Πολ Ραπενό, τον Ξαβιέ Μποβουά, τον Ρισάρ Ανκονινά. Κρίμα που από την αίθουσα απουσίαζαν τόσο ο Αλέν Ντελόν όσο και ο Ζαν Λικ Γκοντάρ που στην πραγματικότητα άνοιξε τον δρόμο στον Μπελμοντό με την ταινία «Με κομμένη την ανάσα».

Αποκάλεσε τον ειδικό Χρυσό Φοίνικα που του έδωσε ο πρόεδρος του φεστιβάλ των ΚανώνΖιλ Ζακόμπ «δώρο θεού» και θα πρέπει να το εννοούσε διότι στα 53 χρόνια που εργάζεται στο σινεμά (1956 -2008) ο Μπελμοντό δεν πήρε ποτέ κάποιο σημαντικό βρβαείο με την εξαίρεση του Σεζάρ για το  Itinéraire d’un enfant gâté (1988).

Ο Αλέν Ντελόν, τουλάχιστον, εμφανίζεται στο «Belmondo, Itineraire…» το ντοκιμαντέρ του Βενσάν Περό που προβλήθηκε αμέσως μετά την παρουσίαση του τιμώμενου προσώπου, όταν τα χειροκροτήματα, κάποια στιγμή σταμάτησαν. Η διάρκειά τους είχε ξεπεράσει τα 15 λεπτά…