Η ιστορία με την περιπέτεια υγείας που περνά ο Αμπιντάλ, έφερε και πάλι σύννεφα πάνω από την κάθε κουβέντα που γίνεται, για το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Γιατί και μόνο που κάποιος ακούει πως ένα παλληκάρι που μόλις μία εβδομάδα πριν του διαγνωστεί καρκίνος στο συκώτι, είναι από τους κορυφαίους του γηπέδου στο ματς της ομάδας του με την Αρσεναλ, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί. Ειδικά σε μία χώρα που τα τελευταία χρόνια με την περίπτωση των θανάτων του Πουέρτα της Σεβίλλης και του Τζάρκε της Εσπανιόλ, η κουβέντα για το αν παίρνουν οι παίκτες αναβολικά έχει φουντώσει. Φυσικά ο κόσμος πέφτει από τα σύννεφα. Άλλά κατά πόσο πρέπει να μας αιφνιδιάζει κάτι τέτοιο;
Πριν πέντε χρόνια, θυμάμαι τον Γρηγόρη Γεωργάτο να μιλάει για την ύπαρξη αναβολικών στο ποδόσφαιρο, λέγοντας πως στην Ιντερ πολλοί έκαναν χρήση ειδικών χαπιών, όταν ήταν εκεί πριν μία δεκαετία. Το σκάνδαλο της Γιουβέντους με την χορήγηση αναβολικών την εποχή που πήρε το Τσάμπιονς Λιγκ το 96 και στην συνεχεια έως το 1999 είναι γνωστή, με τους γιατρούς να καταδικάζονται αλλά καμία κύρωση να μην υπάρχει στον σύλλογο. Ο Ζινεντίν Ζιντάν είχε παραδεχτεί στη δίκη πως τους έκαναν ενέσεις ακόμη και στο ημίχρονο κάποιων αγώνων. Ο Ειντελί της Μαρσέιγ, το 2005 ομολόγησε πως μόνο ο Ρούντι Φέλερ αρνήθηκε στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 1993 κόντρα στην Μίλαν να ντοπαριστεί, κάτι που τον οδήγησε στα δικαστήρια και παρότι δεν αποδείχτηκε ελάχιστοι αμφιβάλλουν για το αν έγινε ! Σχεδόν η μισή ομάδα της Τζένοα, που το 1992 έφτασε στα ημιτελικά του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ αντιμετώπισε προβλήματα υγείας με τον αρχηγό Τζιανλούκα Σινιορίνι να πεθαίνει το 2002 σε ηλικία μόλις 42 ετών από την νόσο «Λου Γκερινγκ». Ιδια ασθένεια που έχει χτυπήσει και τον 46χρονο (παλιό σέντερ φορ της Μίλαν της εποχής Αρίγκο Σάκκι) Στέφανο Μποργκονόβο. Τα τελευταία τριάντα χρόνια από αυτή την ασθένεια και από λευχαιμία, έχουν πεθάνει 51 Ιταλοί ποδοσφαιριστές, αριθμός που φέρνει ρίγη στη σπονδυλική στήλη!
Η ανάγκη του σύγχρονου ποδοσφαιριστή να ξεπεράσει τα γήινα όρια και να παίζει διαρκώς, σε υψηλό επίπεδο οδηγεί πολλούς στην απόγνωση. Το 1999 την πιο ωμή πρόταση την έκανε ο Εμμανουέλ Πετί. «Αφήστε ελεύθερο το ντόπινγκ γιατί ουσιαστικά αυτό ζητάτε να κάνουν οι παίκτες με τόσα ματς που αγωνίζονται» ηταν τα λόγια του Γάλλου παγκόσμιου πρωταθλητή. Τα τελευταία 15 χρόνια, οι μεγάλες ομάδες πίεζαν για όλο και περισσότερα ματς στο Τσάμπιονς Λιγκ καικ το Γιουρόπα Λιγκ, η μία σεζόν διαδέχεται την άλλη με κινηματογραφική ταχύτητα και ο μέσος ποδοσφαιριστής στην εποχή μας δίνει πενήντα ματς την σεζόν! Κάποιοι φτάνουν τα 60 μπορεί και τα 65 και ανάλογα το επίπεδο και την πίεση ο οργανισμός συνήθως δεν αντέχει. Για να ακριβολογούμε, δεν θα έπρεπε να αντέχει. Για αυτό φροντίζουν τα ιατρικά τιμ ώστε να παίρνουν το μάξιμουμ από τους ακριβοπληρωμένους υπαλλήλους των ομάδων!
Ο φαύλος κύκλος άρχισε πριν σχεδόν 25 χρόνια.Μέχρι τότε, όχι πως δεν υπήρχαν αναβολικά και παράνομες ουσίες στην μπάλα, αλλά πάντως ήταν πιο περιορισμένη η έκταση. Αλλωστε με σεζόν από τον Αύγουστο έως τον Μάιο, με νοκ άουτ ματς στα ευρωπαικά κύπελλα , με «γεμάτες» διακοπές τον Ιούνιο έως τα μέσα Ιουλίου, με τα παγκόσμια Κύπελλα με 24 ομάδες και τα EURO με οκτώ, γενικά όλα τα τουρνουά κρατούσαν λιγότερο και έφερναν λιγότερη φθορά. Ο οργανισμός μπορούσε να αντιδράσει και να ανακάμψει. Από τα μέσα της δεκαετίας του 80, η αύξηση των αγώνων, σε συνδυασμό με την τηλεόραση που συναποφασίζει για τις ώρες και μέρες άνοιξε το χορό. Ολο και πιο πολλοί παίκτες αμοίβονται πλουσιοπάροχα, οι ομάδες έχουν μετατραπεί σε πανάκριβες ανώνυμες εταιρίες που η συμμετοχή τους στις μεγαλύτερες διοργανώσεις σημαίνει και πιο πολλά λεφτά, οπότε αν δεν είναι πετυχημένες υπάρχει πρόβλημα. Οι παίκτες από την άλλη αν τραυματίζονται και δεν επιστρέφουν γρήγορα δημιουργούν πρόβλημα στην ομάδα. Ταυτόχρονα χάνουν πιθανότατα σημαντικά μπόνους και μετά τον νόμο Μποσμάν οπότε και έγιναν κυρίαρχοι της πιάτσας όταν πλησιάζει ένα καινούργιο συμβόλαιο δεν έχουν περιθώρια να μην αποδίδουν καλά.
Μέσα σε όλα αυτά οι ομάδες κάνουν και τις απαραίτητες καλοκαιρινές τουρνέ στην Απω Ανατολή ή στην Αμερική για να εξαπλώσουν την δύναμη του ονόματος τους και την αγοραστική αξία του προιόντος τους. Ταυτόχρονα οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων που προσδίδουν πρεστίζ είναι αυτές που κανείς δεν θέλει να χάσει γιατί περαν του αυτονόητου της τιμής που περιποιεί ένα τέτοιο γεγονός υπάρχουν και οι προσωπικές τους δεσμεύσεις με τους χορηγούς!
Πως λοιπόν να τα βγάλει πέρα ένα παλικάρι που ξέρει πως από τρεις ή τέσσερις καλές χρονιές μπορεί να εξαρτάται η οικονομική εξασφάλιση του; Και φυσικά καλά είναι τα σλόγκαν κατά του ντόπινγκ από πλευράς ΦΙΦΑ, αλλά η αληθινή μάχη θα έπρεπε να αφορά την μείωση των αγώνων που ένας επαγγελματίας υποχρεούται να δίνει. Ο Μπλάτερ έχει μιλήσει επανειλημένα για πρωταθλήματα των 16 ομάδων το πολύ και γενικότερη μείωση των υποχρεώσεων όμως ο ίδιος και η παγκόσμια ομοσπονδία δεν δίνουν το καλό παράδειγμα. Κλασσική περίπτωση των τελευταίων ετών η επέκταση του Διηπειρωτικού Κυπελλου σε διοργάνωση μίας εβδομάδας με συμμετοχή 6 ομάδων εκεί που ένα ματς αρκούσε στο παρελθόν, ή η επιλογή της ΟΥΕΦΑ να κάνει το EURO από το 2016 με 24 ομάδες! Οι ίδιες οι αρχές, μπορεί να μην το λένε, αλλά ουσιαστικά σπρώχνουν τους παίκτες στα άκρα.
Σαν έναν σύγχρονο Κρόνο που τρώει τα παιδιά του, το ποδόσφαιρο ζητάει όλο και περισσότερα, από νέα παιδιά που αυτή την πίεση πολλές φορές δεν ξέρουν να την διαχειριστούν. Και οι εποχές έχουν αλλάξει. Από το αφελές ντοπάρισμα του Αιτινού Ζαν Ζοσέφ Ερνστ με …μαντζούνια στο Μουντιάλ του 1974 και την αποπομπή του Σκωτσεζου Ουίλι Τζόνστον το 1978 που είχε πάρει ένα ολόκληρο κουτί με αποχρεμπτικά χάπια για να απαλλαγεί του ενοχλητικού κρυώματος δεν πέρασαν μόνο τρεις δεκαετίες και κάτι. Μοιάζει σαν να κύλησε ένας αιώνας με το ντόπινγκ να μας απασχολεί καθημερινά. Φυσικά τα περισσότερα σκευάσματα που παίρνουν οι παίκτες είναι καθόλα νόμιμα, οπότε δεν στοιχειοθετείται παράνομη πράξη αλλά ακόμη και για αυτά οι γιατροί λένε πως ουσιαστικά «πυροδοτούν» το φυτίλι για να βγουν στην επιφάνεια προβλήματα ανάλογα με το ιστορικό του καθενός.
Και μόνο όποιος βάζει το κεφάλι στην άμμο πιστεύει πως τέτοια πράγματα γίνονται αποσπασματικά και μεμονωμένα!

Χρήστος Σωτηρακόπουλος