«Καλλικράτης στην Αυτοδιοίκηση, «Καλλικράτης στην Υγεία», «Εκπαιδευτικός Καλλικράτης», …Καλλικράτης, παντού. Σε σημείο, που να μην ξέρουμε πια τι θα μας ξημερώσει. Φυσικά, πάντα με τις καλύτερες των προαιρέσεων εκ μέρους των κυβερνώντων…!!!
“Ναι, μας ενδιαφέρει να στήσουμε έναν νέο αυτοδιοικητικό χάρτη στην Ελλάδα, για να καταστήσουμε λειτουργικότερη τη διοίκηση και να ζωντανέψουμε την Περιφέρεια”, φωνάζουν. Κι ανάλαφρα σιγοψιθυρίζουν – για να μην ακουστεί καλά καλά – πως αυτό που κατά βάθος διακαώς επιδιώκουν, είναι να αποστραγγίσουν την Αυτοδιοίκηση κατά 3 δις ευρώ τα επόμενα τρία χρόνια.
“Ναι, μας ενδιαφέρει να εξυγιάνουμε το χώρο της Υγείας και να προσφέρουμε καλύτερες υπηρεσίες υγείας στον πολίτη”, φωνάζουν. Αλλά απ την άλλη, πάλι σιγοψιθυρίζουν, πως κύριο μέλημά τους είναι η εξοικονόμηση πόρων, έστω κι αν αυτό απογυμνώνει ουσιαστικά την Περιφέρεια από Νοσοκομεία, γιατρούς και αξιοπρεπείς υπηρεσίες υγείας.
“Ναι, μας ενδιαφέρει η καλύτερη παιδαγωγική προσέγγιση των μαθητών”, λένε. Αποκρύπτοντας παντελώς, πως μόνο τους μέλημα είναι και πάλι η οικονομία, τα ευρώ, η Τρόικα και το καταραμένο Μνημόνιο που αβασάνιστα υπέγραψαν.
Όλα βορά στη χοάνη του Μνημονίου. Χωρίς ίχνος ευαισθησίας για θέματα, έτσι κι αλλιώς, ιδιαίτερα ευαίσθητα. Κι αν θεωρήσουμε – δίκην υπόθεσης εργασίας – πως μπορούμε εύκολα να ξεπεράσουμε ενστάσεις, αντιδράσεις, γιατί όχι και συνέπειες, από τις προγραμματισμένες αλλαγές στην Αυτοδιοίκηση και την Υγεία, αναρωτιέμαι, πόσο εύκολα μπορούμε να κλείσουμε τα αυτιά μας στις φωνές αγωνίας, διαμαρτυρίας και αγανάκτησης των χιλιάδων ανά την Ελλάδα μαθητών και εκπαιδευτικών;
Ας μη γελιόμαστε. Πρόκειται για φωνές που δεν εισακούστηκαν στη διάρκεια του ανύπαρκτου προσχηματικού διαλόγου, που δήθεν διενήργησε το Υπουργείο Παιδείας. Και που είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται να εισακουστούν. Ακόμα κι αν αυτές οι φωνές, προέρχονται απ το πιο ευαίσθητο κι εύπλαστο κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας…τα ίδια μας τα παιδιά.
Σκεφτείτε λοιπόν. Τι δείχνουν όλα τα παραπάνω; Πόσο ζυγίζει στην κρίση αυτών που αποφασίζουν, η φωνή αγωνίας παιδιών, γονιών, δασκάλων και τοπικών αρχών για να την προσπερνούν τόσο εύκολα; Και στο κάτω κάτω, επιχειρήματα σοβαρά και τεκμηριωμένα όλο αυτό το διάστημα με επάρκεια εκφράστηκαν, μόνο που απ ότι αποδεικνύεται, μάλλον κανέναν δεν συγκίνησαν.
Να λοιπόν πιο είναι σήμερα το πρόβλημα. Έχει εκλείψει απ την πολιτική το όραμα, το συναίσθημα και η ευαισθησία. Για κάποιους δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν παιδιά, δεν υπάρχουν γέροντες και γερόντισσες, δεν υπάρχει καν η άλλη άποψη…υπάρχουν μόνο οι ψυχροί και ατελέσφοροι αριθμοί, όσο αν κι αυτοί ακόμα, αμφισβητούνται ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Υπάρχουν τα απρόσωπα funds, οι χρηματοπιστωτικοί οίκοι και οι εκφραστές τους, στους οποίους η κυβέρνησή μας δηλώνει απόλυτη υποταγή. Ελάτε όμως, που αυτή την κυβέρνηση, εμείς την εκλέξαμε. Εμείς της δώσαμε τη δύναμη να παλέψει για τα συμφέροντά μας. Εμείς τη νομιμοποιήσαμε να συγκρουστεί, να πείσει, να εκβιάσει – αν χρειαστεί – για να πετύχουμε τη στήριξη των ισχυρών του Ευρωπαϊκού μικρόκοσμου μας!
Κι αντί για αυτό, τι έχουμε; Ένα ασυντόνιστο πολιτικό σχήμα (κυβέρνηση λέγεται αλλιώς), που εγκλωβισμένο στις αναλήθειες των προεκλογικών του δεσμεύσεων και στις ατυχείς επιλογές των κυβερνητικών του πρακτικών, οδηγεί – επί δεκαεφτά περίπου μήνες – το χιλιοταλαιπωρημένο σκαρί της χώρας μας ανάμεσα σε βράχους και υφάλους. Αναμένοντας μοιραία τη στιγμή του επόμενου, καταδικαστικού για πάντα, χτύπου.
Μήπως λοιπόν, έφτασε ο καιρός, οι φωνές των λίγων να γίνουν φωνές των πολλών; Μήπως η ανοχή και η κατανόηση κατάντησαν συνώνυμο της συνενοχής και της αδιαφορίας; Μήπως θα πρέπει να καταλάβουν επιτέλους, πως δεν είναι διαχειριστές μιας προσχεδιασμένης χρεοκοπίας, αλλά ηγήτορες μιας περήφανης και με δυνατότητες χώρας, που με σύνεση και ομοθυμία μπορεί να τα καταφέρει;
Αν όλα αυτά τα αυτονόητα αδυνατούν να τα αντιληφθούν, εμείς όλοι, έχουμε μια και μόνο υποχρέωση…να τους το υπενθυμίζουμε καθημερινά…