Στην Ελλάδα ο Μπρέιβικ έχει καταγράψει 11.312 περιπτώσεις «Προδοτών Α’ και Β’ Κατηγορίας»
Το έργο που αποδίδεται στον κατά συρροήν δολοφόνο Αντερς Μπρέιβικ τιτλοφορείται «2083 – Μια Ευρωπαϊκή Διακήρυξη Ανεξαρτησίας». Είναι ένα κείμενο μεγάλης έκτασης (1.518 σελίδες), το οποίο περιήλθε στην κατοχή της εφημερίδας «Δημοκρατία».
Ένα από τα σημεία του, που μπορούν να προκαλέσουν πολλαπλά ρίγη ανατριχίλας σε αρκετούς Ελληνες, βρίσκεται εκεί που γίνεται μνεία για τον αριθμό των «Προδοτών Α’ και Β’ Κατηγορίας» στις ευρωπαϊκές χώρες. «Προδότες Α’ Κατηγορίας» είναι οι πολιτικοί ηγέτες (συμπεριλαμβάνονται και οι επικεφαλής Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων), τα διευθυντικά στελέχη ΜΜΕ (αρχισυντάκτες κ.ά.), οι διαμορφωτές άποψης (στον πολιτισμό) και οι βιομήχανοι. Η τιμωρία που προβλέπεται γι’ αυτούς είναι η θανατική ποινή και η δήμευση περιουσιακών στοιχείων.
«Προδότες Β’ Κατηγορίας» είναι οι μαρξιστές/πολυπολιτισμικοί πολιτικοί και οι αντίστοιχοι ευρωβουλευτές. Οι προβλεπόμενες ποινές για προδοσία «Β’ Κατηγορίας» είναι η θανατική ποινή και η δήμευση περιουσιακών στοιχείων, αλλά υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις μπορεί να επιβληθούν επιεικέστερες.
Στην Ελλάδα ο Μπρέιβικ έχει καταγράψει 11.312 περιπτώσεις «Προδοτών Α’ και Β’ Κατηγορίας», ενώ «πρωταθλήτρια» ανακηρύσσεται η Γερμανία με 82.820! Στο κείμενο γίνεται σαφές ότι θα επιδιωχτεί πάση θυσία η θανάτωση των «προδοτών», και μάλιστα αναλύεται διεξοδικά η μέθοδος που θα ακολουθηθεί. Για ευνόητους λόγους κρίθηκε σκόπιμο να μην περιγραφεί ο «οδικός χάρτης» του Μπρέιβικ, που καταλήγει στην «απονομή δικαιοσύνης».
Το εν λόγω βιβλίο φέρει την υπογραφή «Αντριου Μπέργουικ», μια… αγγλοποιημένη εκδοχή του ονόματος του 32χρονου Νορβηγού. Ωστόσο από μια πρώτη «διαγώνια» ανάγνωση γεννάται η υποψία ότι πρόκειται περί συλλογικού έργου. Εμμεση ομολογία περί τούτου είναι η μνεία που γίνεται στη σελίδα 9: «Με τη βοήθεια των αδελφών από την Αγγλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τη Σουηδία, την Αυστρία, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Φινλανδία, το Βέλγιο, την Ολλανδία, τη Δανία, τις ΗΠΑ κ.ά.».
Αυτό που κάνει εντύπωση είναι η αλλαγή γλωσσικού ύφους από κεφάλαιο σε κεφάλαιο και οι εκτεταμένες παραπομπές που παρέχει σε κάθε αναφορά και συλλογισμό που πραγματοποιεί ο συντάκτης. Σε μερικά σημεία δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για επιστημονικό σύγγραμμα, σε κάποια άλλα για κείμενο λαθρόβιου πολιτικού εντύπου ακραίας γκρούπας και σε ορισμένα άλλα για στρατιωτικό εγχειρίδιο.
Εντυπωσιάζουν οι εκτεταμένες αναφορές για την Ελλάδα, την Κύπρο, την Επανάσταση του 1821, την Ιμβρο, την Τένεδο, τη Μικρασιατική Καταστροφή, την ανταλλαγή πληθυσμών, τον Αττίλα του 1974, ακόμα και τον κεφαλικό φόρο που επέβαλαν οι Τούρκοι στους μειονοτικούς Ελληνες και Εβραίους το 1942!
Οι θέσεις του συγγραφέα (ή των συγγραφέων) είναι αναφανδόν εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της σημερινής Τουρκίας. Η ερμηνεία δε που δίδει το βιβλίο για «τον μύθο της ανεκτικότητας των μουσουλμάνων», ο οποίος αποτελεί ένα από τα βασικά ευρωπαϊκά προβλήματα, μια και αποπροσανατολίζει την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, έχει άμεση σχέση με τη χώρα μας. Στις σελίδες 39-40 του κειμένου διαβάζουμε:
Συμφωνία
«Κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου η Ρωσία κατόρθωσε να νικήσει την ισλαμική Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1878, έπειτα από το Συνέδριο του Βερολίνου, ο Ντισραέλι, δηλαδή η Μεγάλη Βρετανία, αποφάσισε να συνάψει συμφωνία με τους Οθωμανούς, υποσχόμενη να τους προστατεύσει στρατιωτικά από τη Ρωσία έναντι τριάντα αργυρίων, τα οποία σε αυτή την περίπτωση ήταν η Κύπρος. Για να βελτιωθούν οι Βρετανο-οθωμανικές σχέσεις αποφασίστηκε να γίνει μια εκτεταμένη αναθεώρηση της Εγκυκλοπαιδείας Μπριτάννικα (από τη 10η έκδοση και εφεξής) καθώς και άλλων πηγών, βάσει των οποίων περιγράφονταν το Ισλάμ, οι μουσουλμάνοι και οι ισλαμικές πρακτικές ως διαβολικές. Αυτή ήταν η απαρχή της θεσμικής παραποίησης της ευρωπαϊκής ιστορίας. […] Η υπερδύναμη του 19ου αιώνα, η Μεγάλη Βρετανία, διεξήγε έναν πόλεμο επικράτειας με την άλλη δυνητική υπερδύναμη: τη Ρωσία. Εκεί που διασταυρώνονταν τα συμφέροντά τους ήταν τα Βαλκάνια (τότε υπό οθωμανική κατοχή). Το φυσικότερο όλων θα ήταν η Ρωσία να επηρεάζει περισσότερο την περιοχή. Τα περισσότερα από τα υπόδουλα έθνη των Βαλκανίων (Σέρβοι, Ελληνες, Ρουμάνοι και Βούλγαροι) ανήκουν στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία – όπως οι Ρώσοι. Αυτό δεν ταίριαζε με τα βρετανικά συμφέροντα. Γι’ αυτό η Βρετανία συμμάχησε με την Τουρκία και εφηύρε τον μύθο της ανεκτικότητας των μουσουλμάνων».
Το βιβλίο, που κλείνει με μια σειρά φωτογραφιών του μανιακού Νορβηγού, σχεδόν σε κάθε ενότητά του παρέχει εκτεταμένες πληροφορίες για την Ελλάδα. Μερικές απ’ αυτές προκαλούν ιδιαίτερο σκεπτικισμό. Οπως για παράδειγμα η καταγραφή των περιοχών όπου βρίσκονται τα ελληνικά διυλιστήρια πετρελαίου, και λεπτομέρειες για το κέντρο πυρηνικών ερευνών Δημόκριτος.
